نامه از زندان رجایی شهر به نهادهای بین المللی

نامه زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر کرج‎
خطاب به خانم عاصمه جهانگير گزارشگر ويژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد
همچنین به سازمان عفو بين الملل،
و نیز سازمان ديده بان حقوق بشر،

ما زندانيان سياسي- عقيدتي محبوس در سالن ١٢ سالن ٤ زندان رجايي شهر، بدنبال نقض مکرر و مداوم مفاد و مقررات ذكر شده در آيين نامه داخلي سازمان زندان ها و کوتاهی در دادن امكانات قانوني،بطور جدی در معرض آسیب ها و بیماری های گوناگون و مرگ تدريجي قرار داريم:
١- با توجه به اينكه مواد ١٠٢ و ١٠٣ این آیین نامه تهیه و تامین امكانات پزشكي و بيمارستاني و هزينه معاينه و دارو و درمان را به عهده زندان گذاشته است، اما کمبود دارو در بهداری زندان یک مشکل جدی است. در بیشتر موارد زندانی می بایست توسط خانواده خود و با هزینه شخصی از بیرون زندان دارو تهیه نموده و با دشواری بسیار وارد زندان کند.
نبود امكانات درماني بهداري و ناكارآمدي كارمندان زندان و نیز بكارگيري پزشكان غير متخصص موجب تخلفات بسيار در زمينه های بهداشتی و درمانی گردیده و سلامت بيماران را همواره در معرض خطر قرار داده است.
بهداري زندان فاقد كادر متخصص پرستاري بوده به گونه اي كه حتي در مواردي کارکنان بهداری از تزريق درست سرم در رگ هم عاجز بوده و یا پزشکان بهداری از تشخیص صحیح و به موقع بیماری ناتوانند. موردی بوده است که شکستگی استخوان را گرفتگی یا کوفتگی رگ عنوان کرده اند.
زندان فاقد اتاق عمل است. از سال ١٣٨٩ كه اتاق عمل زندان به دليل گسترش شايعاتي مبني بر فروش كليه زندانيان تعطيل شد، تاکنون جهت بازگشایی آن اقدامی صورت نگرفته است.
فضاي عمومي بهداري نيز كثيف و بسياري از اوقات آلوده به خونهاي ريخته شده زندانيان مجروح است و به نظافت و ضرورت های بهداشتی توجهی نمی شود.
برخورد مسئولين بهداري با مراجعين بيمار در ابتداي امر بي اعتنایی و در صورت وخيم بودن حال بيمار در نهايت تزريق داروي آرامش بخش براي تسكين درد مي باشد و هيچ گونه تلاشي بمنظور معالجه واقعی و موثر صورت نمي گيرد.
در اكثر مواقع خانواده هاي زندانيان ناگزیرند با مراجعه به دادستانی و تلاش و دوندگی بسیار و طی مراحل کاغذبازی های اداری، مجوز انتقال بيمارشان را به بيمارستان های خارج از زندان دريافت كنند و تمامی هزینه های دوا و درمان را نیز شخصا بپردازند.
در اینگونه موارد بيمار را با دستبند و پابند و در وضعیتی تحقيرآميز به بيمارستان يا مركز درماني برده و به تخت بیمارستان زنجیر می کنند. مواردی هم دیده شده که با وجود مجوز بستري شدن بیمار اما با دخالت و مخالفت مسئولین زندان به یک معاینه ساده اکتفا شده و زندانی را باز گردانده اند. ناگفته نماند كه در زندان افراد مبتلا به بيماريهاي خاص نظیر هپاتيت و ايدز به تعداد قابل توجهی وجود دارند که هیچوقت معالجه موثری در باره آنان صورت نمی گیرد.
در اثر اینچنين روندهاي درماني ناقص و عدم رسيدگي و بي تفاوتي مسئولان بهداري و زندان، عزيزاني همچون: زنده ياد محسن دکمه چی، شاهرخ زماني، علي رضا كرمي خيرآبادي، منصور رادپور، افشين اسانلو و مهدي زاليه را در طي سالهای اخير از دست داده ايم و تاكنون هيچ كس پاسخگوي این فجایع نبوده است.
٢- با توجه به اين كه ماده ١٠٨ از آيین نامه سازمان زندانها، آب سرد و گرم در حمام، دستشويي و توالت را ضروري دانسته، متاسفانه آب گرم در دستشويي و توالت نه تنها وجود ندارد كه در بسياري از ماههاي سال آب حمام نبز سرد است. به علت کهنگی و مخروبه بودن ساختمان زندان و عدم تعمیرات لازم، در مواردی فاضلاب طبقات بالا ازسقف برروی زندانیان طبقات پایین می ریزد.

٣-درباره نقض مواد ٩٣ و ٩٥ آیین نامه که تاکید دارد غذاي روزانه زندانیان یعنی صبحانه و نهار و شام ایشان بايد داراي كالري و ويتامين هاي لازم و كافي بوده باشد، باید گفت که غذاي زندان داراي كيفيت بسيار پاييني است چه از لحاظ كيفيت مواد اولیه مانند برنج و سویایی که در واقع خوراک دام و طیور است و چه از بابت مقدار غذا که همیشه زندانیان در حالت نیمه گرسنه بسر می برند. حتا در زمان هایی استفاده از مواد فاسد در غذاها باعث مسمومیت زندانیان شده است.همچنین بدلیل رعایت نکردن بهداشت در آشپزخانه زندان، بارها در غذای زندانیان حشرات و جانوران ریز مشاهده شده است.
ناگفته پیداست که تنها زندانیانی که از تمکن مالی برخوردار هستند می توانند کمبود مواد غذایی مورد نیاز خود را با خرید از فروشگاه زندان و با قیمت های گزاف جبران کنند.
٤- ماده ١٦٩ آیین نامه سازمان زندانها هرگونه هتک حرمت زندانی را موجب مجازات دانسته و برخورد تند، دشنام، تنبیه بدنی و امثالهم را ممنوع کرده است. اما مسئولین زندان به جهت تفتیش و بازرسی بدنی، زندانی را برهنه نموده و مورد تحقیر و توهین قرار می دهند که در صورت مخالفت و مقاومت زندانی، وی مورد ضرب و شتم قرار می گیرد. برای مثال یکی از هم بندیان ما بنام رمضان احمدکمال بدلیل ضربات باتوم به سر وی توسط پرسنل انتظامی زندان، بیش از یک هفته در کما بوده است.
متاسفانه هیچگونه راه قانونی موثر برای پیگیری و شکایت از این اعمال غیر انسانی در برابر زندانی دیده نمی شود. آقایان لقمان مرادی، رمضان احمدکمال، نامق محمودی و بسیاری دیگر که مورد ضرب و جرح قرار گرفته اند تاکنون هیچ نتیجه ای از پیگیری شکایت خود کسب نکرده اند.

٥-ماده ٧٠ و ٧١ مبنی بر لزوم دادن یک اتاق به محکوم و همچنین آیین نامه طبقه بندی و تفکیک زندانیان تاکید بر اتاق هایی به مساحت حداقل ١٠متر مربع با نور کافی نموده است. اتاق های زندان رجایی شهر عمدتا 5 مترمربع بوده و هرکدام ٣ تا ٥ زندانی را در خود جای داده است. اتاق ها به دلیل مسدود شدن پنجره هایشان با آجر و ورقه های فلزی فاقد نور کافی و گردش هوای آزاد هستند که عامل اصلی بیماری های پوستی و تنفسی همین محدودیت هاست. همچنین ساعات نامناسب و محدود هواخوری نیز عامل دیگری برای نارسایی های قلبی و تنفسی است.
٦- سالن ١٢ فاقد تلفخانه است. عدم دسترسی ما به تلفن در حالیکه است که زندانیان جرایم قتل و آدم ربایی و سرقت بدون هیچگونه محدودیتی در طول شبانه از تلفنخانه استفاده می کنند.
این محدودیت ها و نارسایی ها و کمبودها و بی قانونی ها ... بخصوص عدم رسیدگی پزشکی از طرف مسئولان زندان و بهداری، وضعیت مخاطره آمیزی برای تمام زندانیان بویژه افراد مسن و بیمار همچون کریم عزیز معروف، جمال الدین خانجانی، فرهاد اقبالی، عمر فقی پور، اصغر قطان و فرهاد فهندژ فراهم آورده است.

جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر

مهرماه 1395