اگرچه رژیم مُلاها در توجیه پروژه موشکی اش به استدلال محبوب و تکراری خویش یعنی احساس خطر از جانب "دُشمنان" می آویزد، با این همه در پس جست و خیز مُسلحانه در کوهپایه های البُرز، تلاش "نظام" در جهت رسیدن به توازُن میلیتاریستی پس از بتون شدن پروژه هسته ای اش پنهان پذیر نیست.

پیرامون پیامدها و واکُنشی که سیاست مزبور برمی انگیزد، چنین می نماید که "نظام" همچون مورد "حق مُسلم"، دُچار یک اشتباه گزاف مُحاسباتی گردیده است. حاکمان کشور مایلند امضای توافُقنامه عقب نشینی هسته ای را مُجوزی برای گُسترش برنامه موشکی خویش به شمار آورند. آنها سند وین را در همان جایگاهی نشانده اند که تا زمان کوتاهی پیش از این، فتوای آیت الله علی خامنه ای مبنی بر حرام بودن بُمب اتُم را نشانده بودند. فتوای مزبور نیز می بایست در نقش یک فاکتور بازدارنده در برابر طرفهای خارجی، حاشیه امنیتی لازم برای فعالیتهای مُناقشه برانگیز آنها را به وجود بیاورد.

توافُق پُر حجم وین نشان داد که مُلاها حساب را به میل خود و در غیاب طلبکاران جمع و تفریق زده اند و پای صندوق ناچارند تا ریال آخر را بپردازند. این همان سرنوشتی است که در انتظار برآوُرد فانتزی از "برجام" نشسته است. چه، گمان نمی رود تصوُر غرب از توافُق هسته ای با جمهوری اسلامی، پهن کردن فرش قرمز برای موشکهای بالستیک دو منظوره آن باشد.

در دامن زدن و موج سواری روی این توهُم، جناحهای اصلی قُدرت در جمهوری اسلامی اشتراک عمل دارند. باند ولی فقیه و جناح میانه حُکومت همصدا اصرار می ورزند که برنامه موشکی "نظام" نقض "برجام" نیست و در خدمت "بُنیه دفاعی" آن قرار دارد. مفهوم این سیاست هنگامی که میدان عمل آن با چارچوبی چالش برانگیز با استعداد بُحران زایی احاطه شده، راندن آگاهانه گاری به جلو برای تصادُم با دیوار است.

ایجاد تنش موشکی به اکثریت جامعه به تنگ آمده ایران که انتظار تغییر شرایط پس از پایان ماجراجویی هسته ای حُکومت را داشتند، نشان می دهد که "برجام" را باید یک تنفُس کوتاه به شُمار بیاورند. "نظام" زهر خورده در تلاش برای بازسازی خویش در دوران عقب نشینی است، این فُرصت را نباید به آن داد.