دکتر بهشتيان در خصوص محروميت‌هايي که در کشور وجود دارد، بيان کرد: هر چه ميزان محروميت‌ها بيشتر باشد يعني تا اندازه اي که نيازهاي اوليه افراد برآورده نشود، فرد به تدريج دچار افسردگي و در مراحل بعدي دچار درماندگي مي‌شود. درماندگي به اين علت رخ مي‌دهد که فرد احساس مي‌کند کاري از وي درخصوص حل مشکلاتش بر نمي‌آيد و اميدي هم ندارند که مشکلاتشان را حل کنند و يکي از خروجي‌هاي چنين باوري مي‌تواند اقدام به خودکشي باشد.

وي در ادامه بيان کرد: افراد زماني که راه ديگري براي حل مشکل خود نمي‌بينند و اصطلاحا به نقطه پاياني رسيده اند، اقدام به خودکشي مي‌کنند. زماني که فردي نتواند تغييري در زندگي خودش ايجاد کند، دست به اين کار مي‌زند.در مناطق محروم که افراد نمي‌توانند نياز‌هاي اوليه خود را برآورده کنند، اين احتمال بيشتر است.

عضو هيئت علمي‌پژوهشگاه علوم انساني درمورد اينکه محروميت‌هاي شهرهاي اطراف کشور مي‌تواند منجر به خودکشي شود، گفت: نمي‌توان نبود امکانات را يک اصل اساسي براي خودکشي بيان کرد ولي مي‌توان گفت در جاهايي که نيازهاي اوليه، برآورده نشود و محروميت، فقر و نيازهاي اوليه اجتماعي وجود داشته باشد، احتمال زيادي براي خودکشي وجود دارد.

وي درمورد سن خودکشي نیز گفت: در دهه‌هاي اخير سن افسردگي پايين آمده است و افسردگي و ميزان خودکشي نيز باهم در ارتباط است.