آدينه، 17 بهمن ماه 1393 = 06-02 2015
پرتاب موشک از سکوی "شعب ابی طالب"
منصور امان
رژیم ولایت فقیه در حال اجرای پروتُکُل تشریفات پیش از مُذاکره است که همچون همیشه از ترکیبی از نمایش ژستهای نظامی و تراشیدن چُماق از زایده های سیاسی خود تشکیل شده و برای قُدرت نمایی و تاثیر گذاری بر طرفهای مُذاکره اش تقلا می کند. مُشکل فقط اینجاست که خود بازیگران نیز این اطوار را باور ندارند.
رژیم جمهوری اسلامی با پرتاب موشک به استقبال مُذاکراتی رفته است که قرار است آخر هفته در حاشیه کُنفرانس امنیتی مونیخ – آلمان انجام شود. همزمان برای تقویت نمایش، مجلس مُلاها نیز طرحی را با موضوع "الزام دولت به حفظ دستاوردهای هسته ای" در دستور کار گذاشته و به تعیین شرط برای ادامه مذاکرات پرداخته است.
در همین حال شواهد زیادی مبنی بر وجود فضای مانور برای "نظام" به منظور مُدیریت مُذاکرات وجود ندارد؛ برعکس، اکنون حتی پایوران ارشد حکومت نیز به گونه سرگُشاده از شرایط وخیمی که رژیم مُلاها با آن روبروست، سُخن می گویند.
حُجت الاسلام سعیدی، نماینده آقای خامنه ای در سپاه پاسداران، "شرایط امروزی" را "سخت تر از شعب ابی طالب"، یک نماد مذهبی رنج و مشقت، ارزیابی کرده است. و آیت الله احمد جنتی، رییس شورای نگهبان، جامعه را به فضیلتهای گُرسنگی کشیدن و "یک وعده غذا خوردن" توجُه داده است.
پیشتر نیز حُجت الاسلام روحانی بر بیهوده شدن این مانورها پس از "نرمش قهرمانانه" با گفتن اینکه "بعضی فکر می کنند اقتدار تنها به افزایش بُرد موشک است"، تاکید ورزیده بود.
بر این متن، موشک پراکنی پُر هزینه بازوی نظامی - امنیتی آقای خامنه ای یک حاشیه کمرنگ است که به حساب آورده نمی شود و تنها کاربُرد عملی آن ارایه دلایل بیشتری برای اثبات میلیتاریستی و ماجراجویانه بودن سیاستها و اهداف مُلاها می باشد؛ امری که به نوبه خود توجیه گر فشارهای امروز و تداوم و تشدید آنها در آینده است.
