سپاه پاسداران؛ نوری زاد: فقط هیاهوی نامردان

محمد نوری زاد
پانزده بهمن نود و سه - تهران

چندی پیش اسراییلی ها زدند و چند نفر از سران حزب الله لبنان را در منطقه ی قنیطره ی سوریه از پا در آوردند. یکی در آن میان، سرداری سپاهی بود به اسم الله دادی. این که این سردار در آنجا چه می کرده را می گذاریم بحساب " منطقه ی جغرافیایی مقاومتِ" برادران. اما کشته شدنِ الله دادی، کف بر دهان سردارانِ سپاه نشاند و حتی بهانه ای شد که فرمانده ی سپاه به خشم آید و بگوید: اسراییل آماده ی تلافی ما باشد که این تلافی نه فقط در خاک اسراییل که در هرکجا و درهر زمان خواهد بود. این سخنِ نابخردانه یِ فرمانده ی سپاه از آنچنان بی تدبیری و یقه درانیِ جاهلانه برخوردار است که می تواند هر حادثه علیه اسراییل را در هرکجا به اسم ایران سند بزند. ما هنوز که هنوز است نتوانسته ایم از پسِ مجامع بین المللی در پرونده ی آمیا (انفجار مرکز یهودیان در بوئنوس آیرس پایتخت آرژانتین) برآییم.

می گویم: من در میان کل سرداران سپاه، یک "مرد" نمی بینم که دستی به ریش و ریشه ی خود بکشد و بگوید: گشودنِ راه کربلا از طریقِ قدس به کنار، بیاییم و تکلیف این مادرِ سرگشته را مشخص کنیم. مگر نه این که سپاه پسرِ این مادر را پانزده سال پیش برده که ده دقیقه بعد بازش بگرداند؟ راستی این سرداران سپاه که برای کوفتنِ اسراییل هزینه ها می کنند و نقشه ها می کشند و لحظه ها می شمرند و موشک های اسراییل کوبِ خود را به رخ می کشند، هیچ مردی در میان شان نیست که به سمتِ سوز این مادرِ بی پناه سر بگرداند؟ قدیم ها به گذری که یک " مرد" در آن بود می گفتند: گذر لوطی فلان. که یعنی دزدانِ گردنه حواس شان باشد، در این گذر مردی هست که پناه بی پناهان است. و من، به سپاه که می نگرم می بینم از مردی تهی است. و هرچه هست هیاهوی نامردانی است که آنسوتر از اراده ی مردم، دست به جیب مردم می برند و برای خود هیبت می پردازند.