آقای علی خامنه ای روز چهارشنبه در حالی که از بردن نام مار افکنده شده به خیمه هسته ای اش به شدت پرهیز می کرد، پیشنهاد آقای روحانی را آماج حمله قرار داد و آن را به گونه چند باره موجب "دودستگی"، "حاشیه سازی" و "تفرقه" دانست. او در ادامه به رییس قُوه مُجریه هُشدار داد که "حرفهای غیر لازم" به زبان نیاورد.

جبهه گیری رهبر باند ولی فقیه علیه طرحی که در چارچوب تعادل قُوای کنونی نه به طور حقیقی و نه به گونه حُقوقی عملی نیست و دمیدن بر تنور بحث پیرامون آن، هیچ نشانی از استحکام سنگری که وی درونش موضع گرفته، ندارد.

آنچه که اعتماد به نفس آیت الله خامنه ای را اینگونه به قعر کشیده، آگاهی او از صف بندی موجود در جامعه علیه ماجراجوییهای هسته ای و خارجی اوست. مجموعه استراتژی و سیاست باند او در این زمینه، بدون هر گونه پایه اجتماعی همچون بختکی بر فراز سر جامعه مُعلق است و در تقابُل دایمی با نیازها و خواسته های واقعی آن موجودیت یافته است.

وجود این شکاف خطرناک، سُکانداری قُدرت را به بندبازی روی ریسمان جهنم تبدیل می کند و آقای خامنه ای با وجود تحریمها، بُحران اقتصادی، سُقوط قیمت نفت و بودجه ریاضتی، با دُشواری هر چه بیشتری برای حفظ تعادُل بر آن روبرو است. بنابراین، سرنوشت دستگاه قُدرت رسمی به گونه گریز ناپذیری با میزان موفقیت آن در برکنار نگاه داشتن جامعه به عُنوان قُطب رسمیت نیافته قُدرت از مُداخله گری در مُقدرات خود و اعمال نظر در پروسه های سیاسی گره خورده است.

آقای روحانی با نگاه به موقعیت مزبور، آقای خامنه ای و باند او را در برابر وزنه توازُن شکن "همه پُرسی" قرار داده است، بدون آنکه مُراجعه به جامعه را به عنوان یک ابزار واقعی به کُرسی نشاندن خواسته هایش ارزیابی کرده باشد. او اُمیدوار است که تنها سایه کابوس فعال شدن "پایین" در قلمرو انحصاری "بالا"، برای به هراس افکندن و مُحتاط کردن رُقبا بسنده کند و از سوی دیگر، مایل است به این وسیله از لاک دفاعی خارج شود و مسوولیت ناکام ماندن پروژه "تدبیر و اُمید" را به شراکت بگذارد.