در ایران، خشونت به طور روزمره بازتولید می شود. تجاوز به حقوق بشر با توسل به شیوه های قرون وسطایی توسط پایوران رژیم و با حمایت قانون بیش از هر زمان صورت می گیرد. رژیم با استفاده از شرایط بحرانی در منطقه که خود از محرکان آن هم هست، در داخل دست به هرگونه خشونتی می زند. به ویژه این که این روزها همه توجهات به گروه ارتجاعی داعش است.

یکی از شیوه های داعش برای پیشروی، ایجاد ترس و وحشت در مردم است. آنها به طور آشکار خشونت را ترویج کرده و هیچ ترسی از آشکار کردن آن ندارند. حرفهای لاریجانی در دفاع از سنگسار، قصاص و مجازاتهای قرون وسطایی و نیز افتخار به آن، دقیقا همین شیوه داعش است. سیاستی که تا کنون از طرف دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران در مورد مردم اجرا شده است.

به طور مثال در قیامهای خیابانی سال 88، جنایتکاران از پخش خبرهای تجاوز گروهی به زندانیان در کهریزک و یا سیاهچالهای رژیم ترسی نداشتند. آنها در پخش خبر برای ایجاد رعب و وحشت جهت عقب نشینی تسخیر کنندگان خیابان فعال بودند. شیوه ای که در آن زمان تاثیرگذار بود.

مخاطب سخن پراکنی جواد لاریجانی جنایتکار کیست؟ عده ای از هم پیمانان لاریجانی در برابر فشارهای برون مرزی ژست «اعتدال» گرفته و موافق انجام این اعمال به صورت مخفی هستند. اما در شرایط بحرانی و نارضایتی مردم، حفظ نظام بر ژستهای توخالی غلبه می کند. بکش، سرکوب کن، بترسان تا بتوانی بر آنها حکومت کنی. النصر فی الرعب، این است سیاست رژیم که لاریجانی آن را با قوانین اسلام فرموله کرده است.

لاریجانی بی شرمانه اعلام می کند که نه تنها از قصاص و سنگسار ناراحت نیست بلکه به آن افتخار هم می کند. وی برای توجیه افتخار زشت خود، به «حقوق بشر اسلامی» متوسل و از «حقوق بشر سکولار» انتقاد می کند.