به گزارش افکارنیوز، نیویورک تایمز در تحلیلی به قلم کنت پولاک کارشناس سابق سازمان سیا نوشت: افزایش فشار بر ایران و محکم ساختن سازوکارها در توافق هسته‌‌ای نهایی، راه حصول یک توافق تضمین‌دهنده و پایدار است.

پولاک می‌افزاید: مهلت توافق ژنو تا ماه ژوئیه (تیرماه) و برای یک دوره شش ماهه دیگر قابل تمدید است. در این مذاکرات محور تاکید واشنگتن بر کیفیت و کمیت کار سانتریفیوژهای ایران است یعنی محدود ساختن تعداد سانتریفیوژها و همچنین مشخص شدن نوع آنهاست. تاکید دیگر آمریکا بر کمیت و کیفیت اورانیومی است که ایران مجاز به در اختیار داشتن آن است.

واضح است که این موضوعات مهم‌اند، اما هرگز نباید اولویت درجه اول آمریکا باشند. واشنگتن لازم است در مذاکرات، محور تمرکزش را بر روی سه اصل متمرکز سازد: ۱- هدایت بازرسی‌های سرزده ۲- طراحی سازوکاری برای سهولت در اعمال تحریم‌ها تا تحریم‌‌ها مجددا به اجرا گذارده شود ۳- تمدید مهلت اعتبار توافق.

نیویورک تایمز می‌افزاید: صرف وجود بازرسی‌های سرزده کافی نیست؛ آمریکا باید یک مکانیزم بسیار محکم به اجرا گذارد. بهترین راه ایجاد این مکانیزم، این است که تحریم‌های سازمان ملل و اروپا به طور کل لغو نشود، بلکه معلق بماند(!) در هر دو صورت می‌توان هر شش ماه یک بار قطعنامه‌ای جدید صادر کرد و به حکم آن همه تاثیرات تحریم‌ها برای شش ماه معلق گذارده شود و دائما قابل تجدید باشد.

پولاک سپس درباره مدت توافق نهایی می‌نویسد: بهتر آن است که این مدت به ۳۰ الی ۵۰ سال افزوده شود. طبیعی است که ایرانی‌ها با این پیشنهاد مخالفت خواهند کرد. آنها مخالف بازرسی‌های سرزده‌اند و آن را نقض حاکمیت ملی‌شان می‌دانند.

توجیه آنها هم این است که «طرح اقدام مشترک» بر از میان برداشته شدن تحریم‌ها دلالت دارد نه بر معلق ماندن آنها. آنها یقینا ابراز خواهند کرد که پیشنهاد غربی‌ها در محافل خصوصی در مورد مدت زمان اعتبار قرارداد فقط ۱۰ تا ۱۲ سال بوده است. اما آمریکا برای اعمال خواست خود در این زمینه اهرم‌های قانونی و عملی دارد که می‌تواند با تکیه بر آن همه چیز را به عقب براند.