ماشینی که سوار بودم از کنارش گذشت، انگار واقعا پرنده بود، چیزی در دلم فرو ریخت، قید دندان پزشک را زدم و پیاده شدم.

پرنده کوچک مدام خود را تکان می داد و تلاش می کرد از دست مرد فروشنده فرار کند. چشمان گرد و وحشت زده اش را به این سو و آن سو می گرداند. مرغ مینا بود.

هر بار که مرد در هوا تکانش می داد و جلوی شیشه یکی از ماشین ها می آورد جیغ کوچکی می کشید. سال هاست که تعداد پرندگان تهران خیلی کم شده، همه رفته‌اند. صدای بوق ماشین ها، ترافیک و آلودگی هوای این شهر را آدم ها هم نمی توانند تحمل کنند.

حتی گنجشک‌ها هم کم شده‌اند. قبلا روی درختان خیابان ولی عصر، پر از گنجشک و سار بود ولی حالا دیگر همه پرنده‌ها رفته‌اند.

مرد فروشنده در حال گفتگو با مرد دیگری بر سر قیمت بود قفس کوچکی جلو پایش بود و مرغ میناها داخل آن از سر و کول هم بالا می رفتند، میانسال بود. قیافه اش شبیه آدم های مهربان بود.

جلو رفتم و وسط حرفشان پریدم: آقا این پرنده ای که در دست شماست دارد سکته می کند.

نگاهی به من کرد قفس پرنده ها را دو قدم عقب کشید و از سر راه ماشین ها کنار آمد و گفت: اینطوری زودتر می فروشمشان.

گفتم: مرغ مینا مگر نباید بخواند و حرف بزند، اینطوری لال می شود.

گفتگو با مرد خریدار از سر گرفته شد. دلم می خواست تمام مرغ میناها را بخرم و با خودم ببرم. به مرد خریدار گفتم: آقا بخریدشان و زندگی شان را نجات دهید.

خریدار لبخند زد.

فروشنده با ناراحتی نگاهم کرد و گفت: کاش مرا هم می خریدند و زندگی ام را نجات می دادند، تو هم اگر مثل من شب عید شرمنده بچه هایت بودی نگران پرنده ها نمی شدی.