در آنسوی عراق، دخالت جمهوری اسلامی در سوریه کار را به جایی رسانده است که ناظران و سیاستمداران در منطقه وجهان، سوریه را کشوری اشغالی به دست جمهوری اسلامی قلمداد می کنند. ده ها میلیارد دلار از سرمایه ملت ایران برای حفظ نظام جانی و منفور اسد مصرف شده است. عوامل حزب الله و افراد و فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی علناً در جنگ داخلی سوریه صاحب عزا شده اند. این دخالت آشکار و تشدید کشت و کشتار در آن کشور موجب شده است که مردم سُنی مذهب منطقه جمهوری اسلامی را به عنوان آتش افروز این جنگ بشناسند و از این رو باید درانتظار واکنش شدید میلیون ها مردم عرب سنی علیه جمهوری اسلامی و همچنین ملت ایران باشیم. آنهائیکه به فکر آینده ایران وایرانی هستند نگران عواقب این سوءسیاست های ابلهانه اند و رنج میبرند. هیچ نوع عقل و منطق و دوراندیشی در این پشتیبانی جنون آمیز از یک حکومت منفور در یک کشور خارجی به مصرف نرسیده است. عواقب درازمدت این سیاست خانمانسوزدیر یا زود دامنگیر ملت ایران خواهد شد.

کمی دورتر، باز هم در منطقه، توافق دولت اسرائیل و حکومت فلسطین برای تجدید مذاکرات با وساطت آمریکا شکست دیگری است برای جمهوری اسلامی که با ایجاد ده ها دسیسه و توطئه وبه راه اندازی سازمان های ساختگی طی سه دهه گذشته علیه هرنوع پیشرفت در مذاکرات پبرامون این مسأله مهم منطقه ای کوشا بوده است. حماس دست پرورده و عامل نظام جمهوری اسلامی است و حزب الله، جهاد اسلامی و تعداد زیادی از این نوع سازمان های تروریستی دیگر نیز همه به انحاء مختلف توسط جمهوری اسلامی تعلیم یافته و پشتیبانی و تأمین مالی می شوند. با این همه این بار جمهوری اسلامی نتوانست با فشار بر فلسطینی ها از آغاز مذاکرات پیش گیری کند و هرنوع پیشرفت در این مذاکرات نیز شکستی خواهد بود برای جمهوری اسلامی که بدون هیچ دلیل و منطقی با بر قراری صلح و آرامش میان اسرائیل واعراب مخالفت می ورزد.

افزون بر همه این مسائلی که جمهوری اسلامی با آن های رو به رو است و همانند حلقه طنابی بر گردن نظام سنگینی میکنند، کاسه صبرمردم نیز لبریز شده است. با افزایش روزافزون فشارها از همه سو، بعید به نظر می رسد که اینبار جمهوری اسلامی بتواند از این سلسله حوادث سر سالم به در برد. از نظر سیاسی آنچه درمنطقه و به ویژه در مصر و ترکیه در حال تکوین است آینده اجتناب ناپذیر جمهوری اسلامی را تعیین خواهد کرد. تقارن و ارتباط حوادث سیاسی میان ایران و این دو کشور طی یکصد سال گذشته حیرت انگیز است.

نتیجه کلام اینکه در میان این همه مسائل پیچیده و بغرنج بین المللی و منطقه ای ومشکلات روز افزون داخلی ، نه روحانی و نه خامنه ای ونه هیچ عنصر دیگری در جمهوری اسلامی نخواهد توانست کوچکترین قدمی در جهت بهبود شرایط زندگانی مردم بردارد. سبب آن هم واضح است. دلیل وجودی این نظام بهبود زندگانی مردم نیست، آنچه از نخستین روز برای سران اسلامی ایران مطرح بوده است با آنچه معمولاً مردم از حکومت های خود انتظار دارند بسیار متفاوت است. در شرایط عادی حکومت ها سعی می کنند با تأمین و گسترش رفاه عمومی شرایطی به وجود آورند که رضایت مردم جلب شود و این امر موجب پیروزی آن ها در انتخابات شود. اما از آنجا که نظام اسلامی در ایران نیازی نه به مردم ونه به انتخابات دارد هدف آن هرگز رفاه و بهبود شرایط زندگانی مردم ایران نبوده است. آن ها تنها به یک منظور و انجام یک هدف شبانه روز تلاش می کنند و آن هم استمرار سلطه خود همانند یک قدرت اشغالگر در جامعه ایران است. رضایت مردم، بهبود اوضاع و تأمین رفاه اجتماعی تنها برای آن نوع حکومت هائی مطرح است که نیازمند پشتیبانی مردم خود باشند. جمهوری اسلامی در ارتباط با ملت ایران بیشتر به رابطه یک قدرت خارجی اشغالگر و یک ملت تحت سلطه شباهت دارد. بزرگترین هزینه و دردسر این نظام ایجاد اطمینان خاطر با گسترش وسائل سرکوب و کنترل مردم است. سرکوب و اختناق از لوازم اساسی حکومتی است که برای چپاول و غارت یک ملت به آرامش ظاهری و عدم مقاومت نیازمند است. عدم وجود مطبوعات آزاد، احزاب سیاسی و قلع و قمع جامعه مدنی برای نظامی که نمی خواهد پاسخگوی مردم باشد از ضروریات است. آن ها که دل خوش کرده اند که شاید هم نظام جمهوری اسلامی اصلاح پذیر باشد کسانی هستند که یا در مناسبات قدرت سهمی دارند و یا امیدوارند که خود نیزروزی به صفوف حاکمان بپیوندند.

طی چند ماه آینده نظام جمهوری اسلامی یکبار دیگر ناچار خواهد شد تا در برابر واقعیات سر تسلیم فرود آورد. در مذاکرات پیش رودر مورد مسائل هسته ای انتخاب یکی از دو مسیر اجتناب پذیر است،اگررژیم در برابرتقاضا های 1+5 تسلیم شود و در زیر فشارهای روزافزون تحریم از مواضع خود عقب نشینی کند، اینبار نوشیدن جام زهر عواقب بسیار شدید سیاسی را موجب خواهد شد و اگر کماکان شیوه های پیشین وقت کشی را در مذاکره در پیش گیرد با افزایش روزافزون تحریم های بین المللی با انفجار اجتماعی و سیاسی روبه رو خواهد شد. اکنون برای اولین بار شرایط درونمرز، مشکلات رژیم در منطقه و انتخاب اجتناب نا پذیر در مورد مسأله هسته ای رژیم را به لبه پرتگاهی کشانده است که احتمال جان سالم به در بردنش چندان نیست.