مجلس خبرگان رهبری که طبق قانون اساسی رژیم، وظیفه انتخاب و نظارت بر عملکرد رهبر و ولی فقیه را به عهده دارد، تا کنون چیزی بیش از یک تاییدکننده عملکرد او نبوده است.

این مجلس با عضویت ملاهایی که همراه با کهولت سن، به جمود فکری نیز گرفتارند و حتا از عهده اداره امورات شخصی خود نیز بر نمی آیند، نماد کاملی از وضعیت رژیم جمهوری اسلامی است؛ رژیمی که در بحرانهای گوناگون غرق است و نه تنها از حل پیش پا افتاده ترین مشکلات عاجز است، بلکه حاکمان آن با پاپوش دوزی و مشکل آفرینی برای یکدیگر در عمل درگیر رقابت داخلی هستند تا پرداختن به مشکلات کشور و حل و فصل آنها.

مهدوی کنی، که به دلیل کهولت و بیماری حتا توان سرپا ایستادن نیز ندارد، با ویلچر بر کرسی ریاست این اجلاس نشسته و برای همتایان خود که بعید به نظر می رسد بسیاری از آنها نیز بتوانند بدون سمعک چیزی بشنوند، سخنرانی کرد.

کنی ابتدا طبق سنت پادویی، به سپاسگزاری از ولی نعمت خود خامنه ای پرداخت و گفت: "حضور مقام معظم رهبری در این اجلاس [غیرمتعدها] و بیانات ایشان برای ما مساله پرافتخاری است."

او که تلاش داشت تا از بار شکست فضاحت بار خامنه ای در برگزاری نشست دوره ای عدم تعهد اندکی بکاهد، سخنرانی او در این اجلاس که هیچگونه ارزش دیپلماتیک و یا دستاورد مثبتی در عرصه بین المللی نداشت را "مساله" می داند و آنهم "مساله پرافتخاری"!

هرچند او در ادامه می گوید: "ما در مجلس خبرگان رهبری به عنوان علمای خبره نظام جمهوری اسلامی ایران معتقدیم، هرکس هر چیزی در اجلاس عدم تعهد مطرح کرده، مورد تایید ما نیست."

اینگونه مهدوی کنی ابتدا فسیلهای قرن گذشته ای چون خود را به عنوان "علمای خبره" به ریش "نظام" می بندد و سپس علیه سخنان رهبران سیاسی دیگر کشورهای عدم تعهد موضع می گیرد.

ردیه او در مورد سخنان کسانی همچون "مرسی" که رژیم بیشترین امید را به او بسته بود تا شاید گره ای از کار فروبسته اش بگشاید، نشانه شکست سیاستها و عملکرد غلط خامنه ای است. به همین دلیل مهدوی کنی نخست تا کمر در مقابل خامنه ای خم می شود و سپس زبان به انتقاد از برگزاری اجلاس عدم تعهد می گشاید، و گرنه او اگر وظیفه قانونی مجلس خبرگان را انجام می داد، باید به انتقاد از خامنه ای و عملکرد غلط او می پرداخت که باعث بی آبرویی بیشتر رژیم در عرصه بین المللی شده است.