درخواست گروهای علمی بین المللی برای آزادی دانشجوی ایرانی

جامعه بین المللی اپتیک (SPIE) ، در سایت خود نوشته است که حکم ۱۰ سال زندان امید کوکبی، منجر شده است که نامه دومی از طرف اتحاد سازمانهای اپتیک به رهبر جمهوری اسلامی فرستاده شود.

به گزارش دانشجونیوز، در قسمتی از این نامه آماده است که " جامعه بین المللی اپتیک مشخصا نگران تهدید آزادی های آکادمیک می باشد که بعد از محاکمه امید کوکبی به نمایش در آمد." زندانی شدن آقای کوکبی "احتمال محرومیت محققان ایرانی در همکاری های بین المللی را افزایش می دهد."

امید کوکبی، نخبه ایرانی ۳۰ ساله و دانشجوی مقطع فوق دکتری فیزیک اتمی در دانشگاه تگزاس آمریکا در تاریخ ۱۰ بهمن ماه ۱۳۸۹ در فرودگاه "امام خمینی" هنگام ترک کشور بازداشت شد. آقای کوکبی پس از ۱۵ ماه بازداشت موقت در دادگاهی تحت عنوان “دادگاه متهمان به همکاری موساد در اسراییل” به ریاست قاضی صلواتی در روز یکشنبه ۲۴ اردبیهشت ماه به ده سال حبس محکوم شد.

امضا کنندگان این نامه میگویند که ما بر این باور هستیم که دستگیری و زندانی شدن آقای کوکبی میتواند نتیجه یک سوء تفاهم از فعالیت های علمی او برای فارغ التحصیلی باشد. آنها ادامه میدهند که "تا آنجا که ما میدانیم، آقای کوکبی آموزشی در فیزیک هسته ای ندیده است، فعال سیاسی نیست، وابسته به هیچ جنبش سیاسی در ایران نیست و او تمام اتهام های وارده به خود را مستمرا رد کرده است."

در پایان نامه امضا کنندگان ابراز امیدواری میکنند که حکومت ایران در اسرع وقت شرایط آقای کوکبی را مورد بازبینی قرار دهد و تمام اتهام های وی را لغو کرده تا این دانشجو بتواند به تحصیل خود ادامه دهد.

پیش از این یکبار امید کوکبی نامه ای خطاب به رییس قوه قضاییه نوشته بود و در آن از نحوه بازداشت غیرقانونیش تا مراحل بازجویی و اعتراف اجباری تحت فشار گفته بود. امید کوکبی در خصوص بازداشتش نوشته بود: در فرودگاه با اتهام شوک آور اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی کشور” بازداشت شدم و ۳۶ روز در انفرادی بودم.”

او نوشت که “کل فرآیند بازداشت، اتهام زنی و بازجویی” را غیرقانونی می داند و در نتیجه اقرارهایی که از او گرفته شده اعتباری ندارند. امید کوکبی در این نامه نوشته است: “بازجویان که در هنگام نوشتن مطالب را سطر به سطر از دستم گرفته و می خواندند، بارها جواب های نوشته شده من را با خشم و تهدید و فریاد کنار گذاشته و با در اختیار گذشتن برگه ای دیگر اجبار می کردند که مجددا آنچه را که آنها می گویند و نظر و برداشت آنهاست بنویسم که صدافسوس من نیز چنین می کردم."

این دانشجوی نخبه ۳۰ ساله در تکه ای از نامه خود با اشاره به اینکه بازجویانش بارها تهدید به آزار خانواده اش کرده اند، نوشته بود: "تنها چیزی که فکر می کردم این بود که هر دقیقه زودتر بتوانم از او اوضاع و احوال آنها آگاه شوم و در کنار آنان باشم . (اولین تماسم با خانواده ام ۲۴ روز پس از بازداشت پس از تحمل مانورها و فشارهای روانی فراوان بازجویان و کسب کسب خشنودی آنها برقرار شد که کمتر از ۲ دقیقه طول کشید) . وقتی مشاهده می کردم که هر وقت مطالبی را که بازجویان دوست دارند می نویسم و یا آنچه آنها دیکته می کنند مکتوب می کنم ، روند تحقیق سریعتر و با فشار کمتری پیش می رود، تهدید و ارعاب کمتر است بطور خودبخودی به این نتیجه رسیدم که مطالبی بنویسم که خوشایند بازجویان باشد."

امید کوکبی در آن نامه نوشته بود که بازجویانش گفته اند هیچ مدرکی ارائه نخواهند کرد و تاکید کرده اند که “باید خودت بگویی و اقرار کنی تا راستی آزمایی شود.