با شرط گذاری آیت الله جنتی برای انجام دور بعدی گفت و گوهای "نظام" با طرفهای خارجی خود در بغداد، حاکمان ایران به صورت رسمی از تُخم مُرغهایی که در سبد "مُذاکره" گذاشته اند، پرده برداری کردند.

عضو ارشد دستگاه رهبری رژیم جمهوری اسلامی، روز آدینه با تاکید بر این که "غرب باید تحریمها را علیه ایران لغو کند"، طرفهای مُذاکره آن را تهدید کرد: "اگر آنها بر تحریمها پافشاری کنند و بعد بگویند با ایران مُذاکره می کنیم، مُشخص است که این مُذاکره لغو می شود."

شرطی که آقای جنتی دیکته کرده، در هماهنگی با سُخنانی با همین مضمون قرار دارد که در روزهای گذشته رهبران و پایوران حُکومت در قالب مُلایم تر "اعتماد سازی"، "نشان دادن حُسن نیت"، "ادامه روند تغییر تعامُل" و جُز آن طرح کرده بودند.

چرخش این لحن تفاهُم طلبانه به تهدید و گُذاشتن تپانچه "لغو مُذاکره" بر سینه طرفها می تواند نشانه سرخوردگی حُکومت از خالی ماندن حسابهایی باشد که روی کاهش فشارهای اقتصادی به دلیل انجام مُذاکرات و در جریان آن باز کرده است.

از سوی دیگر، حاکمان ایران تلاش می کردند نقش مرکزی این خواسته در استراتژی "مُذاکره" را پنهان کرده و به گونه حاشیه ای و همچون نتیجه طبیعی گفت و گوهای استانبول در دستور کار بگُنجانند. اولین نمایش سیاست مزبور را می توان درخواست "ناگهانی" نماینده رژیم مُلاها، آقای جلیلی از خانُم اشتون برای به تعویق انداختن تحریمهای نفتی اتحادیه اروپا دانست که در حاشیه نشست رسمی با وی در میان گذاشت.

اکنون آنها با ابراز آشکار ناخُرسندی از به واقعیت نگراییدن تصورات شان، نه فقط کارت پنهان خود را روی میز گُذاشته اند، بلکه به طرفهای خارجی یادآور شده اند که مُهمترین انگیزه آنان از سفر به استانبول، تاثیرات آزار دهنده تحریمها و جُستُجوی راهی برای رهایی از شر آن بوده است. بی تردید این قانع کننده ترین استدلالی است که آمریکا و اُروپا می توانستند برای موثر بودن سیاست کنونی خود و ضرورت تداوُم بخشیدن به آن به دست بیاورند.

دلیل برآشُفتگی آیت الله جنتی، پاسُخ منفی غرب به درخواست پاداش به خاطر هیچ است. از واشنگتُن تا کُپنهاگ، واکُنش در برابر این گدایی شیاد مابانه یکسان بوده است: تحریمها پیامد بُحران است نه خود آن! بنابراین فقط حرکت در جهت حل بُحران است که می تواند مُجازاتهای اقتصادی را بی موضوع کند.