تشییع پیکر سیمین دانشور

مراسم تشییع پیکر سیمین دانشور بانوی داستان‌نویس ایران و خالق «سووشون» صبح امروز یکشنبه 21 اسفند در تالار وحدت آغاز شد.
به گزارش مهر مراسم تشییع پیکر زنده‌یاد سیمین دانشور دقایقی پیش با حضور جمعی از نویسندگان و اهالی شعر و ادبیات در محل تالار وحدت تهران آغاز شد.

این مراسم با پخش سخنرانی سیمین دانشور در انجمن گوته در سال 1356 آغاز شد و هم اکنون نیز پیام سید محمد حسینی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی که به مناسبت درگذشت بانوی داستان نویس ایران صادر شده، از سوی رضا حمیدی مشاور وی در امور ویژه در حال قرائت است.

جواد مجابی، سهیل محمودی، سهراب هادی، مصطفی رحماندوست، داریوش آشوری و مسعود جعفری که رساله دکترای سیمین دانشور را با عنوان «علم‌الجمال و جمال در ادب فارسی» تدوین کرده است، از چهره‌های حاضر در مراسم تشییع هستند.

پس از پایان مراسم در تالار وحدت، سه دستگاه اتوبوس تشییع‌کنندگان را به بهشت زهرای تهران منتقل می‌کند تا پیکر سیمین دانشور را در قطعه هنرمندان به خاک بسپارند.

در بخشی از سخنرانی سیمین دانشور در سال 1356 که در این مراسم قرائت شد، آمده است: «سخنم را با ستایش آزادی، فتح باب می‌کنم، به‌این امید که این حق برای هنرمندان و همگان همواره بازشناخته شود. نگاهی می‌اندازم به‌جریان‌های هنری معاصر که ریشه در غرب دارد و به‌علت غرب زدگی در شرق هم شاخه و برگ کرده است. ممکن است تعداد زیادی از شما آنچه می‌گویم بدانید. دراین صورت با هم مسائل را مرور کرده‌ایم . ضمنا در این گفتار، از برداشت‌های هنری لوکاچ سود فراوان برده‌ام . ممکن است آثار لوکاچ را هم خوانده باشید، یک باردیگر به‌رئوس مطالب نظر می‌اندازیم.

اولین پرسشی که مطرح میشود اینست: آیا هنر معاصر هنر زشتی است؟ چرا هنرمندان معاصر کاوش درباره زیبائی را رها کرده‌اند و از نمایاندن زیبائی، که تاکنون آفرینش آن ماموریت هنر بوده است امتناع ورزیده است؟ آیا جواب این پرسش چنین نیست که زمانه ما، زمانه زشتی است و خشونت و ترس و سلب آزادی و تنهایی و گمگشتگی و از خودبیگانگی بشری و پناه بردن به‌جنسیت و الزام مبارزه دائمی و استعمار بر آن حکمرواست؟ هنر به‌طور کلی یک نوع بلاغت، یعنی بیان است. برمبنای دریافت هنرمند از جهان و زندگی است. آنچه در هنرمند حالت و احساس میانگیزد به‌بیان می‌انجامد، و بیان هنرمند معاصر ناگزیر پر از تلخی است. اگر به‌علل بازدارنده، هزار گونه سخن بر زبان و لب خاموش نداشته باشد.»