مگذار که فردای تو دیروز کنند (۱۰ رباعی)

حاشا که زیاد، آنهمه بیداد رود
خاکستر ِ داغ ِ لاله بر باد رود
امروز ِ تو بی چراغ ِ دی، روشن نیست
دیروز تو فرداست گر از یاد رود

بس خدعه و کین ، بَدان ِ کین توز کنند
کز روح ِ تو لوحه ای بدآموز کنند
دیروز ، بهار ِ تو به غارت بُردند
مگذار که فردای تو دیروز کنند! ـ

ای دوست ز بوستان خونین یاد آر
از سوسن و پروانه و پروین یادار
از محسن و اردشیر و بهروز و مجید
وز آرش و مرتضا و افشین یاد آر

ای دوست منه که یادگارت دزدند
از لوح ضمیر روزگارت دزدند
ویران کردند لاله زارت مگذار
کان خاطرهء سبز ِ بهارت دزدند

مسپار به زنگار فراموشی ، دل
مگذار چنان شود که بفروشی ، دل
برخیز و چراغ یاد یاران بفروز
حاشا که فرو رود به خاموشی ، دل

یاد آر ای دوست تا زیادت نرود
دشمن به سراغ اعتقادت نرود
دامت ننهد به راه وجدان تا نیک
یادت به گسستن از نهادت نرود

یادآر ای دوست از عمو هایت نیز
از خاله و عمه های زیبایت نیز
کشتند به نام دین و دینشان کین بود
دیروز بوَد چراغ ِ فردایت نیز

زان سرو به خون فتاده یادآر ای دوست
گهگاه به جام باده یادآر ای دوست
زان دوست که در حسرت آزادی دوست
جان در ره دوست داده یاد آر ای دوست

گر روزنهء یاد تو مسدود کنند
آگاهی ات انبان ِ دم و دود کنند
زان سرو ِ به خون فتاده یادآر و مباد
تا لوحهء وجدان تو مفقود کنند