متقابلا تهران هم در دو نامه ای که دکتر علی باقری در تاریخ های 9 و 15 خرداد به اشمید نوشته و هم در نامه دکتر جلیلی به کاترین اشتون (17 خرداد) اصرار دارد که مذاکرات معاونان و کارشناسان هر چه زودتر انجام شود تا بتوان مذاکرات بغداد را سر وقت برگزار کرد.

در حالی که مارک کوسیانسچیک سخنگوی کاترین اشتون روز چهارشنبه (17 خرداد) گفته بود کاترین اشتون به زودی با دکتر جلیلی تماس خواهد گرفت تا درباره اختلاف نظر پیش آمده، هنوز چنین تماسی برقرار نشده است.

در نتیجه، این گمان تقویت شده است که موضع هلگا اشمید در بی علاقگی به برگزاری نشست معاونان موضع شخصی وی نبوده بلکه اشتون نیز همین دیدگاه را دارد.

از دید ایران، اگر نشست معاونان و کارشناسان سر وقت برگزار نشود، درباره یک دستور کار مشترک مذاکراتی در مسکو تفاهمی حاصل نخواهد شد و در نتیجه شانس پیشرفت در مذاکرات مسکو بسیار کاهش پیدا خواهد کرد.

اما ظاهرا گروه 1+5 تصور می کند که نیازی به تفاهم بر سر یک دستور کار نیست و موضوع 20 درصد به عنوان دستور کار در نشست مسکو مطرح خواهد شد.

دیپلمات ها در تهران می گویند اگر دیدگاه 1+5 این باشد معنای آن این خواهد بود که این گروه بنا ندارد به تفاهمی که در بغداد مبنی بر طرح همزمان دو موضوع 20 درصد و پذیرش حق غنی سازی ایران صورت گرفت، پای بند باشد و ایران نیز قطعا دستور کار یک جانبه 1+5 را نخواهد پذیرفت.

در عین حال این سوال به طور جدی وجود دارد که چرا مسئله ساده ای مانند مذاکرات معاونان قبل از مذاکرات اصلی،که هم قبل از نشست استانبول 2 انجام شده و هم قبل از بغداد، این بار یعنی در آستانه مذاکرات مسکو از جانب اشتون و همکارانش به یک معضل تبدیل شده است.

یک حدس قوی این است که اشتون تحت تاثیر سرویس اطلاعاتی انگلستان و شخص جان ساورز که دیدگاه های ضد روسی شدید دارد، تصمیم دارد شانس توافق در مسکو را که در صورت حصول پیروزی دیپلماتیک بزرگی برای روسیه خواهد بود حتی الامکان کاهش بدهد.

کشورهای غربی پس از روی کار آمدن پوتین حس می کنند که سرعت فاصله گذاری راهبردی رسیه با آنها بسیار بیشتر خواهد شد بویژه که روس ها به صراحت با تحریم های یک جانبه مخالفت کرده و اعلام نموده اند که این تحریم ها را اجرا نمی کنند، همچنین گفته اند با اعمال تحریم های جدید علیه ایران مخالفند و مهم تراز همه پوتین در مقاله ای مهم پس از انتخاب شدنش تاکید کرد که حق غنی سازی ایران را قبول دارد.