از همان هنگام که آقای خامنه ای، مجلس را به دلیل حمله به آقای احمدی نژاد در جریان مُعرفی وزیر ورزش "رذل" خواند، آشکار ساخت که یورش به گُماشته یاغی شده اش را خط قرمز خود می داند. او که نقش اصلی در بر کشیدن آقای احمدی نژاد را ایفا کرده، منافع زیادی در برجسته شدن محصول "بی بصیرتی" خود ندارد. از این رو، مُفید ترین راهکاری که آقای خامنه ای می تواند برای خارج شدن از این گرداب داشته باشد، به دست گرفتن مُدیریت جدال با پادوی خود و فراکسیون نظامی – امنیتی دولت و ریل گذاری آن به صورتی است که روند کشمکشها از کنار او عُبور کند.

در این راستا، چُماق "سووال از رییس جمهور" تا هنگامی که به گونه تهدید آمیز و ترسناکی فقط در فضا چرخ می خورد و آقای خامنه ای قادر به تعیین زاویه و ارتفاع آن می بود، ابزار سودمندی برای باجگیری و گوشمالی پادوی نافرمان به شمار می آمد. بازیهای سرگرم کننده ای همچون تعداد امضاها، پس گرفتن امضا، حدنصاب، اعلام وصول، ارجاع به کُمیسیون و جُز آن، بادی بود که زیر دگنگ دمیده می شد تا آن را در هوا مُعلق نگه دارد.

در همین حال رُقبای آقای احمدی نژاد در مجلس نیز خیلی زود دریافتند که با این کارت می توانند دور میز بازی یک صندلی هم برای "رهبر" پیش بکشند. دور تازه مُسابقه ده سووالی نیز به جریان افتادن خود را مدیون بالا رفتن "مقام مُعظم" از دیوار تشکُل انتخاباتی راست سُنتی و بیرون انداختن صاحبخانه است. آنها با بیرون کشیدن این پرونده از بایگانی، خود را به یک ابزار چانه زنی در پروسه تقسیم کُرسیهای مجلس مُجهز می کردند.

از این زمان به بعد، مُلاقات در زمین "سووال از..." به یک دیدار سه جانبه تبدیل شد که آقای خامنه ای با تمام نیرو مانع انجام گرفتن آن می شود و این بار نیز همه اهرُمهایی که در اختیار دارد را برای سر نگرفتن مُلاقات در انتهای حوزه آتوریته خود به کار خواهد گرفت.