ناصر اعتمادی/رادیو فرانسه: در حالی‌که علی خامنه‌ای پس از هفت روز غیبت در میانه‌ی بحرانی‌ترین برهۀ حیات نظام جمهوری اسلامی، از مخفیگاه خود با صدایی خسته و لرزان و چهره‌ای شکسته‌تر از همیشه ظاهر شد و پیروزی خود را بر اسرائیل و آمریکا نوید داد و تبریک گفت، دونالد ترامپ ساعاتی پیشتر در نشست سران ناتو با حالتی فاتحانه اعلام کرد: «برنامۀ هسته‌ای ایران نابود شده است و ما هفته‌ی آینده با آن‌ها دیدار می‌کنیم، هرچند دیگر نیازی به توافق نیست.»

خامنه‌ای در پیامی که بیش از آن‌که به یک سخنرانی رسمی شباهت داشته باشد، به اعلامیه‌ای برای آرام‌کردن بدنه‌ای مضطرب شباهت داشت، از «سقوط اسرائیل» و «شکست آمریکا» سخن گفت و وعدۀ تکرار حملات را داد. ادعایی که درست در نقطه‌ی مقابل مشاهدات میدانی، ارزیابی‌های نظامی و حتی تردیدهای داخلی در ایران قرار دارد. سکوت یک‌هفته‌ای او که با موجی از گمانه‌زنی درباره‌ی وخامت حال جسمی یا اختلافات درون‌حاکمیتی همراه شده بود، حالا با انبوهی از جملات و ادعاهای تکراری، به سخنی سنگین‌تر از سکوت بدل شده است.

یک روز جلوتر، دونالد ترامپ -که آتش‌بس را در دوازدهمین روز جنگ ایران و اسرائیل اعلام کرد – گفت که «آن‌ها [جمهوری اسلامی] جنگیدند، شکست خوردند، حالا می‌خواهند به دنیای خودشان برگردند. من به توافق نیازی ندارم، چون برنامۀ هسته‌ای‌شان منفجر شده.»

او در توصیف وضعیت سایت هسته‌ای فردو پس از بمباران گفت: «هرکه می‌خواهد بفهمد چه شده، باید با بیل بزرگی به کوه بزند.» ترامپ مدعی شد اطلاعات موثقی در اختیار دارد که نشان می‌دهد اورانیوم غنی‌شده پیش از حملات از سایت‌ها منتقل نشده و همه‌چیز زیر توده‌ای از گرانیت و فولاد دفن شده است.

از سوی دیگر، خامنه‌ای در حالی مدعی شد که ایران به مراکز آمریکا در منطقه، از جمله پایگاه العُدید، ضربه زده است، که رسانه‌های مستقل و ارزیابی‌های بین‌المللی جز سکوت یا تردید چیزی درباره این حمله منتشر نکرده‌اند.

تترامپ در ادامه اظهارات دیروزش گفت : اگر مذاکره‌ای هم صورت گیرد، تنها برای گرفتن تعهد کتبی از ایران است مبنی بر توقف فعالیت‌های هسته‌ای، «هرچند نیازی به آن هم نمی‌بینم، چون آن‌ها دیگر کاری نمی‌توانند بکنند.» در این میان، تهران همچنان می‌کوشد وانمود کند که نه تنها در میدان جنگ پیروز بوده، بلکه در عرصه دیپلماسی نیز طرفِ بالا‌دست است.

سخنرانی خامنه‌ای، که با تکرار کلیدواژه‌هایی چون «توحید»، «وحدت»، «افتخار»، «عزت» و «نابودی اسرائیل» همراه بود، در واقع تصویر عریانی‌ست از حکومتی که جز کلمات، چیزی برای عرضه ندارد. رهبر جمهوری اسلامی، در ۸۶ سالگی، کوشید همچنان بر خرابه‌های واقعیت با کلمات فرمان براند. اما آنچه از این غیبت و بازگشت می‌توان فهمید، نه قدرت او، بلکه جای خالی‌اش در معادلات قدرت است. و اگر چیزی قرار است این نظام را سرانجام فروبپاشد، نه هجوم دشمنان خارجی، بلکه همین ادعاهای ملال‌آور بی‌پایانِ پیروزی است.