این منبع با اشاره به این نکته که نئوکان‌ها در حال تلاش برای کلید زدن جنگ امریکا و ایران هستن، نوشت: در هفته‌های اخیر، بسیاری از همان صداهای نئوکانی که ایالات متحده را به عراق کشاندند، اکنون خواستار حمله به ایران هستند. گروه‌هایی مانند «بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها» و «مؤسسه واشنگتن برای سیاست خاورمیانه» بار دیگر تقابل را تبلیغ می‌کنند و ادعا می‌کنند که شاید هیچ زمانی بهتر از اکنون برای اقدام نباشد.

این در حالیست که سخنان ترامپ در باره پیدا کردن راهی برای توافق با ایران، کلمات یک جنگ‌طلب نیستند. این‌ها کلمات یک مذاکره‌کننده است، کسی که هنوز ارزش دیپلماسی را می‌بیند. و باید گفت که ترامپ تنها نیست. در یک مصاحبه اخیر، نماینده سیاست خارجی او یعنی استیون ویتکاف، دیدگاه به مراتب محتاطانه‌تری درباره ایران نسبت به آنچه که معمولاً از دستگاه سیاست خارجی انتظار می‌رود، ارائه داد. ویتکاف بر عمل‌گرایی، راستی‌آزمایی، احترام متقابل و مهم‌تر از همه، اجتناب از درگیری تأکید کرد. سخنان او رویکردی واقع‌بینانه را منعکس می‌کرد که درک روشنی از منافع آمریکا و پیچیدگی‌های دینامیک منطقه‌ای داشت.

مشکل اینجاست که بسیاری از پرصداترین صداهایی که سیاست در قبال ایران را شکل می‌دهند — چه در داخل دولت و چه بیرون از آن — عملاً در حال تلاش برای خراب کردن هر مسیر واقع‌گرایانه‌ای به سوی دیپلماسی هستند. آن‌ها از خواسته‌های خود برای "توافق" صحبت می‌کنند، اما در حقیقت چیزی که از آن‌ها می‌خواهند تسلیم ایران است: صفر شدن غنی‌سازی اورانیوم، نابودی برنامه هسته‌ای‌اش، قطع روابط با تمام متحدان منطقه‌ای‌اش، و تغییر اساسی در سیاست خارجی‌اش.

بگذارید روشن بگوییم: اگر شما خواستار چنین تقاضاهای حداکثری تحت عنوان تمایل به توافق هستید، شما برای صلح کار نمی‌کنید. شما زمینه‌های جنگ را فراهم می‌کنید. ادامه این سیاست به جنگ می‌انجامد. رئیس‌جمهور ترامپ همیشه خود را یک معامله‌گر دیده است. اکنون زمان آن است که یک معامله مهم انجام دهد. او باید به صداهایی در گروه خود — مانند استیون ویتکاف — که درک می‌کنند دیپلماسی ضعف نیست، بلکه استراتژی است، قدرت بدهد. رد کردن سناریوهای کهنه تغییر حکومت و تشدید تنش بی‌پایان، رهبری واقعی را اثبات می کند.

صدای طبل جنگ با رژیم ایران هر روز بلندتر می شود

روزنامه گاردین چاپ لندن، نوشت: صدای طبل جنگ با ایران هر روز بلندتر می شود. برخی غرب را متهم می کنند که به دنبال تغییر رژیم در ایران است و گاردین انگیزه جنگ با ایران را تنها با تکیه بر تمایل غرب برای تغییر نظام جمهوری اسلامی، آن هم به سبک عراق قابل توضیح می داند. بسیاری معتقدند که حملات نظامی محدود تاثیری نخواهند داشت و کمپین گسترده تر و دنباله داری لازم است.

اما درست مانند شرایط 2003 عراق، این حس که جنگ، اجتناب ناپذیر و غیرقابل توقف است از سوی افراط گرایان سیاسی و رسانه های آنها که دارای همدستان زیادی از تمام جناح ها هستند، به شکل فعالانه مورد تشویق و حمایت قرار می گیرد تا شرایطی ایجاد شود که حتی ترامپ نیز توان مقاومت در برابرش را نداشته باشد.

بحران ایران از برخی جهات کلیدی کاملاً متفاوت از عراق سال 2003 است. اما با توجه به شرایط موجود، رجزخوانی های گوش خراشی که خاورمیانه را احاطه کرده تنها در صورتی قابل درک و توضیح است که قبول کنیم هدف نهایی و ناگفته، متوقف کردن برنامه هسته ای ایران نبوده، بلکه درست مانند عراق، سرنگونی حکومت ایران است.