جمعیت ایران مانند بسیاری از کشور‌های درحال‌توسعه پس از کاهش مداوم باروری و افزایش سن امید به زندگی از یک سو و از سویی دیگر پیشرفت‌های پزشکی و بالارفتن سطح شرایط بهداشتی دچار تغییرات اساسی شده و ساختار گروه سنی ۰ تا ۱۴ساله از ۴۵. ۵ درصد در سال ۱۳۶۵ به ۲۴ درصد در سال ۱۳۹۵ رسیده است.

از سوی دیگر سهم جوانان ۱۵ تا ۲۹ سال نیز در کشور دچار تحولات جدید شده است آن‌طور که در سرشماری‌های گذشته در فاصله سال‌های ۱۳۸۵، ۱۳۹۰ و ۱۳۹۵ نرخ جمعیت جوان کشور دچار سیر نزولی شده و از میزان ۳۵. ۴۸۵ در سال ۱۳۸۵ به ۲۵/۱ درصد در سال ۱۳۹۵ رسیده است. در مقابل جمعیت گروه سنی ۳۰ تا ۶۴ سال از ۱/۲۵در طول چهار دهه گذشته به ۸/۴ رسیده است.

جابه‌جایی سن جمعیت به آن معناست که ایران به‌سوی سالمندی حرکت می‌کند.

در سال ۱۴۰۰ حدود ۱۱ درصد جمعیت کشور بالای ۶۰ سال سن داشته‌اند، اما در ۳۰ سال آینده ۲۵ درصد جمعیت کشور که ۶۰ سال سن دارد و در سال ۱۴۰۹ جمعیت بالای ۶۵ سال ایران به حدود ۱۰ درصد افزایش خواهد یافت.

بر اساس سناریو متوسط سازمان ملل که در سال ۲۰۱۷ پیش‌بینی صورت‌گرفته است تا سال ۲۰۲۵ نزدیک ۱۲ درصد از جمعیت ایران در سنین بالای ۶۰ سال قرار دارند و این نسبت تا سال ۲۰۵۰ به ۳۲ خواهد رسید یعنی در آن سال‌ها یک‌سوم از جمعیت ایران سالخورده خواهند بود. پیش‌بینی‌های سازمان ملل همچنین اضافه می‌کند که درصد سالخوردگی جمعیتی ایران تا سال ۲۰۸۰ به حدود ۴۰ درصد جمعیت کشور خواهد رسید.

بر اساس آخرین آمار‌ها جمعیت کشور حدود ۳۲ سال است این شاخص از سوی سازمان ملل در سال ۲۰۱۷ بازنگری شده در سال ۱۴۰۴ میانه‌سنی به حدود ۳۶ سال و در سال ۱۴۲۹ به حدود ۴۵ سال افزایش خواهد یافت.