ديگر باره در آستانه ی جشن هزاران ساله ی یلدا یکی از مهم ترین جشن های ملی ایرانیان هستيم؛ جشنی که از یک سو به استوره های تولد «ميترا» و «مهر» (اين دو نماد مهر ورزیدن و روشنایی) مربوط می شود و، از سویی دیگر، به بلندترین شب سال اشاره دارد؛ شبی که در طی آن نبرد میان تاریکی و روشنایی به اوج خود می رسد و در پی اش آن که پیروز می شود همانا روشنایی ست.

در واقع، در جشن یلدا، همچون ديگر جشن های ایرانی ما، گوهر فرهنگ مان به زیبایی رخ می نماید؛ فرهنگی که بر پیروزی تردید ناپذیر همه ی روشنایی ها، نیکی ها، شادمانی ها، و مهربانی ها تاکید دارد. و این مهمترین دلیل ماندگاری فرهنگی ست که بر پایه ی ستایش انسان و طبیعت زیستنگاه او شکل گرفته و دوام يافته است؛ فرهنگی که توان آن را دارد تا با جهان پیشرونده همراه شود و هر روز زنده تر و درخشان تر از گذشته با ما همراه شود.

بدينگونه است که اکنون، در قرن بیست و یکم، همچنان انديشه ای که در پشت جشن یلدا نهفته است ـ یعنی باور داشتن به پایان رنج های بشری، و نجات او از تاریکی و بدی و بی عدالتی، و رسیدن بی ترديد او به روشنایی و آرامش و آسایش ـ می تواند، در این دوره ی تاریک و سخت سرزمین مان، برای ما امیددهنده، شادی آور، و انرژی بخش باشد.

متاسفانه، به دلیل بی توجهی و بی مهری حکومت مسلط بر سرزمین مان نسبت به جشن های ملی ایرانیان، یلدا، با همه ی ارزش های اجتماعی و زیبایی شناسانه ای که دارد هنوز برای ثبت در فهرست میراث جهانی فرستاده نشده و مظلع شده ایم که کشورهای دیگری چون جمهوری آذربایجان قصد ثبت کردن این جشن را به نام خود دارند.

بنیاد میراث پاسارگاد، ضمن شادباش فرارسيدن جشن ملی یلدا به ایرانیان در سراسر جهان، همچون سال های گذشته شما را به برگزاری هر چه زیباتر و گسترده تر این جشن ملی فرا می خواند.

بیایید امسال نیز در کنار درخت هميشه سبز یلدا، از شادمانی و روشنایی و مهر نیرو بگیریم و به سهم خود در رهایی مردمان سرزمین مان از چنگ اندوه و خرافات و سنت های ایستا نقشی موثر داشته باشیم.