از سوی ديگر، ده ها سازمان و موسسه ی ریز و درشت بوجود آمده که، با به خدمت گرفتن افراد کم سوادی به نام تاریخدان، و یا سه چهار تنی از تاریخدان ها و باستانشناسانی تحصيل کرده اما وابسته، سعی کرده اند تا با «دروغین بودن» این آثار توجه به آنها را بيهوده نشان داده و يا حتی نفرت از آن ها را در دل جوان های بپراکنند.

اکنون با وجود همه ی تبلیغات منفی و چپاول ها، ویران سازی ها و نابود کردن هایی که در این 36 سال بوده اما، خوشبختانه، هیچ کدام نتوانسته از ارزش های فرهنگی و تاریخی این آثار در نزد ايرانيان، و به ويژه جوان ها، بکاهد؛ همان جوان هایی که سال هاست شانس این را نداشته اند که در مورد تاریخ و فرهنگ ایرانی شان در کتاب های آموزشی و رسانه های داخلی مطلبی بيابند و هر چه هم که آموخته اند برآمده از جستجوی هوشیارانه ی خودشان از منابع جهانی و تلاش های کارشناسان و باستانشناسان دلسوز بوده است. اکنون آنها، به جای نفرت، به فرهنگ و تاریخ و میراث تاریخی خودشان آگاهانه عشق می ورزند، بطوری که ـ بر اساس عکس ها، فیلم ها، ویدئوهای موجود از رفت و آمد جوان ها به محوطه های فرهنگی و تاریخی کاملا روشن است که تعداد علاقمندان به این آثار هزارها برابر بیش از قبل از انقلاب شده است.

در برابر اين وضعيت، و بويژه از دوره ی احمدی نژاد تا هم اکنون، برنامه های دیگری برای تخریب و ویرانی این آثار در نظر گرفته شده که تازه ترین آن مربوط است به اینکه عده ای سرمایه دار سودجو و از نظر فرهنگی عقب مانده، با کمک سازمان میراث فرهنگی دولت حسن روحانی، اين زمزمه را آغاز کرده اند که: «باید چارتا دیوار خرابه و بی ارزش تخت جمشید و محوطه ی باستانی پاسارگاد و... را برداریم و به جایش مجسمه ها و بناهای قشنگ تری بگذاریم».

این خبرها طنز نیستند و از آغاز به کار استراتژی های ویران کننده ی جديدی حکايت دارتد. مثلاً، جدا از خبرهایی که از جانب کوشندگان میراث فرهنگی می رسد، همين دو روز پیش مطلبی در سايت روز آنلاین منتشر شده که نویسنده ی آن آقای دکتر آخانی، کارشناس ارزشمند میراث طبیعی، است.(1) نویسنده در این مطلب، و از قول یک منبع معرفی نشده، خبر می دهد که، اخيراً و بی سر و صدا، «تفاهم نامه» ای بين «سازمان میراث فرهنگی» و «سازمان محیط زیست» رد و بدل شده تا «در مناطق حساس گردشگری "فعالیت های تنوع زیستی" اجرا کنند». فکر می کنم که آن منبع از تفاهم نامه ای گفته است که در اوایل سال 1393 بسته شده و به امضای خانم ابتکار و آقای سلطانی فر است. در این تفاهم نامه درباره «حفظ و نگاهداری اجزای تنوع زیستی اعم از گیاهی، جانوران خشکی زی و آبزیان واقع در باغ ها، برکه ها، موزه ها، کاخ ها، وسایر اماکن تاریخی» می گوید. و اکنون به بهانه حفظ آن ها می خواهند تغییراتی در وضعیت محوطه های تاریخی ـ باستانی بدهند.(2)

بر اساس مطلبی که آقای دکتر آخانی نوشته اند، قرار است که اولین اقدام شان عبارت باشد از اجرائی کردن «طرح ایجاد یک حجله» در کنار تخت جمشيد برای دو یوزپلنگ جوان که در حال حاضر، با تلاش‌های سازمان حفظ محیط زیست، دوران نامزدی خود را طی می‌کنند! مقامات سازمان حفظ محیط زیست قبلاٌ اعلام کرده ‌بودند که: «کوشک و دلبر، دو یوز پلنگی هستند که به مکان نامعلومی منتقل شده‌اند تا دوران ماه عسل خود را گذرانده و با جفت گیری فرزندانی به دنیا آورند».

صرف نظر از اينکه گویا حکومت اسلامی، که از آغاز یکی از کارهایش ترتیب دادن ازدواج های دایم و موقت و یک ساعته و دو ساعته برای جوانان «مومن و معتقد» بوده است تا، به توصیه ی رهبرشان، «امت اسلام را زیاد کنند»، تازگی ها به فکر حیوانات هم افتاده و نگران آن شده اند که مبادا یکوقت دوباره تعداد شیر و پلنگ "کافر" زیاد شوند! و قرار شده که برای اسلامی کردن این امر خیر، و از آنجایی که کشور ما زمین و بیابان و کویر و دشت و کوه ندارد! حدوداً در 10درصد از محوطه ی تخت جمشید، که هم جزو میراث ملی و هم در فهرست میراث جهانی است، باغ حیوانات تأسيس کنند و بخشی از آن را هم برای جفت گیری یوزپلنگان ایرانی در نظر بگیرند!

این ابتکار ظاهراً مضحک، طرفداران میراث فرهنگی را به شدت نگران کرده و آنها به این در و آن در می زنند تا تفهيم کنند که «این نوع اقدامات به محوطه ی تخت جمشید و آثار و بناهای آن آسیب می رساند». اما سرمایه داران مبتکر و منتخب «سازمان میراث فرهنگی آقای روحانی» قول داده اند که در انجام اين کار لطمه ای به تخت جمشید نخورد. یکی از اشخاص ذينفع در مصاحبه‌ای با روزنامه ی «غرب» فرموده است: «اینکه می گویند تخت جمشید آثار باستانی با ارزشی دارد حرف غلطی است. آنجا چهار تا دیوار خرابه است و چند تا کنده کاری است که ما با استفاده از هنرمندان تحصیل کرده در سوئیس و مشورت یک شرکت ایتالیایی می‌توانیم مجسمه‌هائی به مراتب قشنگ ‌تری را جایگزین این خرابه‌ها کنیم. ما با بهترین معماری می‌توانیم سرسرای کاخ کورش را بازسازی کنیم. ما باغ ایرانی در آنجا می سازیم. حتی می توانیم شیر ایرانی را هم وارد کنیم. در وسط تخت جمشید استخر بزرگی بنا می کنیم که در آن لوتوس به طور طبیعی رشد کند. ما زیستگاه کروکودیل ایرانی را در وسط تخت جمشید بازسازی می کنیم و صدای غرش یوز پلنگ ایرانی و شیر ایرانی را با ده‌ها بچه قد و نیم قد به گوش و دید گردشگران می‌رسانیم. اینجوری بچه‌های ما هم گذشته تاریخی و هم با تنوع زیستی کشور بیشتر آشنا می شوند. زحمت و پولش از من، سودش از شما!»

علاوه بر این برنامه، سازمان میراث حفظ محیط زیست دولت آقای روحانی هم تصميم گرفته است که بر دیوارهای تخت جمشید پوشش گیاهی و پیچکی بسازد تا به قول خودشان: «دیوارهای بی روح تخت جمشید سبز و زیبا شوند!»

اگر این "ابتکار!" به نظر برخی نشانه ی بی اطلاعی و بی خبری و بی دانشی سازمان میراث فرهنگی و همکاری و همدستی با سرمایه گذارهایی بدور از فرهنگ و سودجو است، از نظر کوشندگان میراث فرهنگی اما، که 36 سال است شاهد ویرانگری های سیستماتیک آثار فرهنگی و تاریخی غیر مذهبی ایران بوده اند، کاملاً روشن است که ديگرباره یورش تازه ای از سوی حکومت تدارک دیده شده تا بی سر و صدا بخش اعظمی از میراث جهانی کشورمان را به نابودی کشانده شود؛ همان میراث غیر مذهبی و باستانی که رهبر همين حکومت اسلامی آن را «میراث طاغوت» نام گذاری کرده و به خواست و دستور او و امثال اوست که ذره ذره ی خاک ایران درو کرده می شود تا یا این میراث را ویران کنند و یا آن چه را که قابل حمل و نقل است از کشور خارج و به فروش برسانند. وگرنه ساده ترین مردمان هم می دانند که هیچ بی خردی بناهای تاریخی را «چهار تا دیوار خرابه» نمی بیند، و هیچ نادانی دیوارهای شکسته یک بنای ثبت شده ی جهانی را خراب نمی کند تا بر جایش ساختمانی نو و دیوارهایی سالم و «قشنگ» بسازد.

در عين حال، اکنون دیگر تقریباً همه ی دوستداران فرهنگ و تاریخ با این شگرد حکومت اسلامی آشنا شده اند که در هر تعويض حکومتی به خرابی ها و ويرانی ها اقرار می شود اما مسئوليت آن به گردن «قبلی ها» می افتد. به همين روش است که گردانندگان سازمان میراث فرهنگی نيز در هر دولت تازه ای مسئولین قبلی را «فاسد و دزد» و «ناآشنا به امور» می خوانند اما خود، پس از چندی، تبدیل به همان قبلی ها می شوند.

مسئولان سازمان میراث فرهنگی دولت آقای روحانی هم در آغاز کار به درستی مسئولین میراث فرهنگی دوره ی احمدی نژاد را فاسد و دزد و ویرانگر نامیدند، اما اکنون تنها تفاوت خودشان با قبلی ها آن است که مأموران احمدی نژاد فقط آثار شناخته نشده را ویران می کردند و یا می دزدیدند و به خارج می بردند و اماکنی چون تخت جمشید و بیستون و پاسارگاد و چغازنبیل و امثالهم را به دست باد و باران سپرده بودند تا به مرور رمان خراب شوند، حال آنکه اين نوآمدگان تحت عنوان اينکه می خواهند همه چیز ظاهری تر و تمیز داشته باشد و صدای سازمان های بین المللی هم در نیاید برنامه هایی می ریزند تا با همين «تر و تمیز» کردن همه چيز را از ریشه بر کنند و به جایش باغ حیوانات و هتل و مسافرخانه و مسجد و تکیه گاه، و البته «قدمگاه مفام معظم رهبری» را «قشنگ» بسازند.

اما بنظر من آنها نیز چون بیشتر حکومت های دیکتاتور و ضد فرهنگ در خیالات خام خود به سر می برند. آن ها نمی دانند که با این اعمال ویرانگرانه نه می توانند فرهنگ و تاریخی را محو کنند که مردمان طی قرن ها، با گوشت و پوست و اندیشه و توان خویش آن را ساخته اند. و نه می توانند در قرن بیست و یکم تاریخ و فرهنگ خشن، و تبعیض گرای خود ساخته شان را به اجبار جای آن بنشانند.

غیر از این در قرن والایی انسان، در قرنی که تکنیک های علمی و رسانه ای همه چیز را در خدمت گرفته، هیچ تاریخی را نمی شود کشت. آنها نمی دانند که هر بخش از فرهنگ و تاریخ ما را که ویران سازند، باز بخش دیگری سر از خاک بر می دارد. ايران وسيع و تاريخ اش بلند است و همان طور که بارها شاهد بوده ایم از قلب بسياری از امامزاده هایی که قرن ها پیش ساخته شده اند، اکنون و امروز آتشکده های آناهيتا و معابد مهری سر بر می دارند، و از ميانه ی سد هایي که به عمد در کنار آثار باستانی ساخته می شوند، خانه های روستاييان هخامنشی و کارگاه های شراب سازی کهن از خواب قرون بر می خیزند؛ يا از کنار دکل های برقی، که قرار است راه را بر جهانی شدن فردوسی ببندند، سطر سطر شعرهای فردوسی به زبان های مختلف ترجمه می شود و از مرزهای ما تا آن سر دنیا می روند؛ يا از میان جاده هایی که به عمد از ميان محوطه های تاریخی عبور می دهند کارخانه های ذوب فلز چند هزار ساله سر می زنند؛ و از قلب «تکیه» هایی که در میان بناهای کهن ساخته می سازند، نيايشگاه های کهنسال و ايرانی ديگرباره چشم بر روشنايی خورشيد می گشايند؛ و از جای جای خاک ايرانزمين نمادها و نمودگار هايي از تاريخ دور دست ما سر بر می افرازند.

من یقین دارم که کوشندگان میراث فرهنگی ایران در داخل و خارج اگر چه لشگر وسیعی نیستند، و اگر چه امکانات اندکی دارند، اما از آنجا که لشگریان فرهنگی هستند که در ذات و گوهر خود مهرآفرین و خردمدار است، در مقابل این ویران گری ها و در مقابل این تبعیض های غیر انسانی فرهنگی می ایستند و به این آقایان می آموزند که: در زمانه ی ما تاریخ را نمی توان کشت.