این بحران در پایتخت آشکارتر است. پنج سد اصلی تهران به‌طور میانگین ۴۳ درصد کاهش ذخیره داشته‌اند. سد امیرکبیر تنها ۳۳ درصد پرشدگی دارد و سد لار با ۶ درصد پرشدگی، در مرز مرگ آبی است. در استانهای دیگر نیز وضعیت مشابه است: سد دوستی در خراسان ۶۵ درصد کاهش ذخیره داشته، سد سفیدرود در گیلان ۷۵ درصد و سد استقلال در هرمزگان ۷۸ درصد.

پیامدهای این وضعیت ویرانگر است. کشاورزی که ۹۰ درصد آب کشور را مصرف می‌کند، با راندمان ۴۰ درصدی به‌معنای هدر رفت عظیم منابع همراه است.

به گزارش سایت حکومتی مشرق‌نیوز، تولید محصولات استراتژیک هم‌چون گندم و برنج به‌شدت کاهش یافته و واردات آن اجتناب‌ناپذیر شده است. مرکز پژوهش های مجلس هم آژیرها را به‌صدا درآورده که صنایع آب‌بر در قلب ایران مانند فولاد نیز در آستانهٔ توقف قرار دارند.

از سوی دیگر، خاموشی های سراسری ناشی از توقف نیروگاههای برق‌آبی، زندگی مردم را فلج کرده است. سخنگوی صنعت آب اعتراف کرده: ۵۰ درصد از ظرفیت نیروگاههای برق‌آبی کشور از دست رفته است.

اما پرسش اصلی این است: ریشهٔ این بحران کجاست؟ آیا همه‌چیز را باید به گردن خشکسالی انداخت؟ آمارها پاسخ دیگری می‌دهند. طی ۵دههٔ گذشته، تعداد سدهای کشور از ۳۰ به ۶۴۷ رسیده است. این یک افزایش ۲۲ برابری است که بدون ملاحظه اقلیم خشک ایران اجرا شده است. بسیاری از این سدها نه تنها توجیه زیست‌محیطی نداشتند، بلکه به‌دلیل تبخیر شدید و بی‌برنامگی منابع، عملاً سرمایه‌های ملی را بلعیدند. پشت این پروژه‌ها چیزی جز یک شبکه فساد و انحصار وجود نداشت.

سپاه پاسداران و قرارگاه خاتم‌الانبیا در قلب این مافیا قرار دارند که پروژه‌های عظیم سدسازی با سودهای میلیاردی را در دست دارند. این پروژه‌ها بیش از آن که برای توسعه یا امنیت آبی کشور باشند، ابزاری برای پر کردن جیب سپاه و تحکیم قدرت سیاسی خامنه‌ای هستند. نمونهٔ آن سد خنداب است که تنها هدفش تأمین آب تأسیسات اتمی اراک است.

بنابراین، بحران امروز سدهای ایران نه محصول آسمان بی‌باران، بلکه نتیجه مستقیم غارتگری سپاه و سیاست‌های ویرانگر رژیم خامنه ای است. سدها خشکیده‌اند، زمینها ترک خورده‌اند و برق خانه‌ها خاموش شده و عطش این مافیا برای غارت سیری‌ناپذیر است. اما همین غارت آب کشور، جامعهٔ بی‌آب و بی‌برق را عاصی‌تر از همیشه کرده است.