براساس این خبر، ماموران روز چهارم مرداد خانه احمد‌زاده را تفتیش کرده و دوربین‌ها، لپ‌تاپ، تابلوها و دیگر وسائل شخصی او را ضبط کرده و از او خواسته‌اند تا به وزارت اطلاعات مراجعه کند.

جعفر پناهی نوشت: یورش مسلحانه پنجاه‌نفره به خانهٔ علی احمدزاده، آن‌هم بدون هیچ حکم قضایی، نه فقط یک حمله، که سند رسمی ورشکستگی و جنون حکومتی‌ست که دیگر حتی تظاهر به قانون را هم کنار گذاشته. این حمله‌ نه به یک فرد، که به موجودیت سینمای مستقل ایران بود؛ به دوربین، به داستان، به نفسِ خلاقیت.

آن‌ها با تفنگ وارد خانهٔ یک هنرمند شدند، دوربین و لپ‌تاپ و تابلو و چمدانش را دزدیدند و در پایان، با اسلحه بالای سرش ایستادند و گفتند: «فردا بیا وزارت اطلاعات». این نامش حکومت نیست—تروریسم حکومتی‌ست.

آن‌چه بر علی احمدزاده رفت، یک سرقت مسلحانه نبود—یک ترور روانی بود. حمله‌ای بود با هدف له‌کردن اراده، تخریب امید، شکستن دوربین. اما آن‌ها نمی‌دانند که هیچ حکومتی با تفنگ و ترس نمی‌تواند رویا را متوقف کند.

این همان حکومتی‌ست که رئیس‌جمهورش جلوی دوربین، با ژستی دروغین از «گفت‌وگو با اپوزیسیون» دم می‌زند و وزیر ارشادش خواب بازگشت هنرمندان تبعیدی را می‌بیند. آیا قرار است آن‌ها هم به محض ورود به کشور، با یورش مسلحانه از سوی آدم‌ربایان حکومتی «استقبال» شوند؟ یا لابد اول باید قسم بخورند که دیگر چیزی نسازند، چیزی نگویند، چیزی احساس نکنند

این لحظه، لحظهٔ آزمون ماست. اگر امروز سکوت کنیم، فردا نوبت به تک‌تک سینماگران ایرانی ، حتی آنهایی که با مجوز فیلم می‌سازند خواهد‌ رسید.