«نباید مردم ایران را با جمهوری اسلامی یکی دانست. ایران ۹۰ میلیون نفر جمعیت دارد، که ۸۵ میلیونِ نفر آن گروگان رژیم اسلامی هستند. تنها آرزوی من این است که ایرانیان بتوانند آزادانه سرنوشت خود را برگزینند.»

این سخن بنژمن بری‌یر، شهروند فرانسوی است که سه سال از عمر خود را در زندان‌های جمهوری اسلامی گذراند و در کتابی که در بازگشت به کشورش نوشت و به تازگی منتشر شد از رنجِ اسارت، شکنجه‌، بی‌سرانجامِی، بلاتکلیفی و بی‌عدالتی دستگاه قضایی ایران پرده برداشته است.

بری‌یر در مه ۲۰۲۰، در جریان سفر خود به ایران در شمال-‌شرق این کشور، به ‌اتهام جاسوسی به دلیل فیلم‌برداری از یک منطقۀ طبیعی با استفاده از پهپاد تفریحی بازداشت شد. او که در آن زمان ۳۷ سال داشت، در ژانویه‌ ۲۰۲۲ از سوی دادگاه انقلاب به هشت سال و هشت ماه زندان محکوم شد. این حکم در پی تجدیدنظر دادگاه در فوریه ۲۰۲۳ لغو شد و گروگان فرانسوی از همۀ اتهام‌ها تبرئه گردید. با این‌حال، سپاه پاسداران ــ ستون حقیقی نظام اسلامی ایران ــ ماه‌ها از آزادی او جلوگیری کرد و سرانجام بری‌یر در ۱۲ مه ۲۰۲۳ آزاد و از ایران خارج شد.

او تجربۀ خود را در کتابی با عنوان «آزادی – ۱۰۷۹ روز گروگان در جمهوری اسلامی ایران» بازگو کرده است : روایتی از سه سال حبس در زندان وکیل‌آباد مشهد، یکی از تاریک‌ترین زندان‌های جمهوری اسلامی ایران.

به گزارش رادیو فرانسه، در گفتگو با هفته‌نامۀ «لوپوئن»، بری‌یر از نخستین روزهای بازداشت خود می‌گوید: از زمانی که هنوز گمان می‌کرد که بازداشت او اشتباهی ساده است تا آن‌که در چهارمین ماه اسارت خود در زندان مشهد، پاسداری به او گفت: «تو این‌جایی به‌خاطر اسدی» یا به طور روشنتر اسدالله اسدی، باصطلاح دیپلمات ایرانی در وین و مسئول شبکۀ جاسوس‌های جمهوری اسلامی در اروپا که به جرم برنامه‌ریزی اقدام تروریستی در حومۀ پاریس دستگیر و زندانی شد. بری‌یر سپس گفته است : «همان‌جا بود که دریافتم قربانی سیاست گروگان‌گیری نظام تهران شده‌ام.»

بری‌یر در مصاحبه‌اش از بازجویی‌های بی‌پایان، از سلول‌های تنگ و از انتقال‌های پرهراس از زندانی به زندان دیگر می‌گوید. یکی از صحنه‌هایی که هنوز در خاطرش زنده است، انتقال او با چشم‌های بسته و دستان و پاهای زنجیرشده از زندان قوچان به زندان مشهد است. او می‌گوید : «فکر کردم در بیابان متوقف می‌شوند و مرا خواهند کُشت.» با این‌همه، آنچه بیش از هر چیز روح او را آزرده است، رنج خانواده‌اش در مدت زمان اسارتش در ایران بوده است: «برای من سخت بود، اما برای خانواده‌ام جهنم بود. هنوز هم نمی‌توانم به‌آسانی از اسارتم در ایران با خانواده‌ام به خصوص با خواهرم سخن بگویم.»

بری‌یر توانست با ترفندی ساده قلم و کاغذی به دست آورد و زیر پوشش بازجویی، یادداشت‌هایش را بنویسد و پنهانی حفظ کند. بخش‌هایی از آن نوشته‌ها بعدها از زندان بیرون رفت و مبنای کتاب اخیراً منتشر شدۀ او شد. او دربارۀ چگونگی آزادی خود می‌گوید : هرچند مدرک روشنی ندارم، اما قرائن فراوان نشان می‌دهند که رهایی‌ام نتیجۀ توافق‌های پنهانی میان پاریس و تهران بوده است.

در پایان گفتگو، وقتی از او می‌پرسند چه پیامی برای جوانان ماجراجویی دارد که هنوز رؤیای سفر به ایران را در سر دارند، بری‌یرپاسخ می‌دهد: «زمانی نمی‌خواستم بگویم نروید، چون نمی‌خواستم کشوری با آن‌ همه فرهنگ و زیبایی را نفی کنم. اما امروز با درد و تأسف می‌گویم: نروید. در آنجا آزادی و عدالت بی‌معنا است.» بری‌یر در پایان می‌افزاید : «ایران ۹۰ میلیون نفر جمعیت دارد، که ۸۵ میلیونِ آن گروگان‌اند. تنها آرزوی من این است که ایرانیان بتوانند آزادانه آیندۀ خود را برگزینند.»