مدير مسوول روزنامه توقيف شده "پيام دانشجو" كه نزديك به دو دهه از عمر خود را در زندان هاى مختلف جمهورى اسلامى سپرى كرده است، همزمان با ديدار نمايشى سفراى ٥٠ كشور از زندان اوين، به افشاگرى در خصوص وضعيت وخيم زندانهاى ايران پرداخت.
این فعال سیاسی مینویسد: امروز در برخی محافل خبری نمایش دیدار سفرای ۵۰ کشور از زندان اوین را دیدم. نمی دانستم بخندم یا عصبانی باشم، از دست رژیم حاکم عصبانی شوم یا برای ان ۵۰ سفیر نادان تاسف بخورم!؟ اگر کشوری دموکراتیک باشد، حقوق بشر را رعایت کند و مطبوعات بعنوان رکن چهارم دموکراسی آزاد باشند تا برامور حکومت و جامعه نظارت داشته باشند،چه نیازی هست که دستگاه قضایی، برای این که نشان بدهد زندانهایش از استاندارد های بین المللی برخوردار است، دست به چنین نمایشهایی بزند؟ آیا درامریکا،کانادا،سوییس،فرانسه و... چنین شو هایی اجرا میشود؟ یا فقط کشور هایی که رژیم های آن متهم هستند که زندان روزنامه نگاران هستند، به چنین کارهای سخیف نیاز دارند؟ آیا این ۵۰ سفیر از نحوه ی کار دادگاه انقلاب و سیستم امنیتی در بازداشت، بازجویی، دادگاههای فرمایشی، اعتراف گیری زیرشکنجه و زندان های غیر استاندارد و غیرقانونی درایران اگاه هستند؟ آیا اصولا" برای انها چنین امری موضوعیت دارد؟ ایا اطلاعی از نقض سیستماتیک حقوق بشر در سیستم حقوقی، امنیتی حاکم بر ایران دارند؟ ایا اززندانی شدن وکلا اطلاعی دارند؟ چقدراین نمایشهای مضحک ما را به یاد کارهای نمایشی همه ی حکومت های توتالیترمی اندازد.
تازه، ایا ان ۵۰ سفیر از شرایط سایر زندان های ایران، به جز برخی بند های اوین،و البته فقط همان زمان بازدید،دارند؟ایا می دانند که در رجایی شهر زندانی ها مجبورند روی هم بخوابند؟گال و شپش بیداد می کند؟زندانی ها به دلیل کمبود تخت خواب،پشت در توالت می خوابند؟تخت ها به قیمت گزاف خرید و فروش میشود؟
ایا از قزل حصار اطلاعی دارند؟ایا از این حقیقت تلخ اطلاع دارند که در حسینیه های رجایی شهر که گاهی تا ۵۰۰ تن،روی هم یا به صورت کتابی می خوابند از ساعت خاموشی،برنامه ی کشیدن مواد مخدر و شیشه و هروئین، شروع شده و به همین دلیل، بار ها و بارها،نزاع های دسته جمعی صورت می گیرد و یکی دو تن، با چاقو تکه پاره میشوند؟
ایا از خرید و فروش جوانان در بند های عمومی اگاهی دارند؟زشت ترین صحنه ها و بدترین زندگی را در زندانهای جمهوری اسلامی به دلیل ازدحام،رواج مواد مخدر،عدم وجود قانون و عدم رعایت ایین نامه ی ساز- مان زندانها،باید دید. این نمایش های مضحک به چه منظور صورت می گیرد. به عنوان روزنامه نگار حقیقت خواه،واقع بین،شجاع و طرفدار حقوق بشر که از سال ۷۸ تا کنون زندانی هستم و همه جور بند عمومی و سلول امنیتی در بازداشتگاهها و زندانها را تجربه و در عین حال تحقیق کرده ام،بیش از هر کس مدعی هستم که می دانم در این جهنم ها چه خبر است.
هر کس از ان ۵۰ سفیر تا شخص رییس قوه ی قضاییه خواست،به من مراجعه کند تا شفاف ترین، صادقانه ترین و واقعی ترین گزارش از این جهنم ها را به او بدهم.
دولت هایی که سفرای انها در این نمایش مضحک عوامفریبانه شرکت کردند ،به دلیل این که رژیم انها را ابله به حساب اورده-ممکن است گروهی از انها چنین باشند- از افکار عمومی ازاد،پوزش خواهی کنند و گرنه با پذیرش بلاهت، در جرایم و قانون شکنی های موجود شریک هستند.در عصر رسانه چنین نمایش و بلاهتی بسیار رسوا است.".