با عیال مهربان خود شبی
راحت و آسوده، بی تاب و تبی
پیش هم فارغ ز دنیای برون
گرم در دیدار تِلِویزیون!

ظرف تخمه، ظرف میوه پیش ما
استکان چای و ظرف باقلوا
کنترل که دست من افتاد، زود
چون حواس همسرم آنجا نبود
دکمه ای را ناگهان دادم فشار
یک کانال آمد ولی غیر چهار!

پیر مردی با گروهی از زنان
بود در برنامه گویا میهمان
گفت: سنّ و سال من باشد نود
کور گردد چشم حاسد از حسد

در نصیبم بوده زن های زیاد
از تمام شهرهای این بلاد
پنج، شش تا زن که اکنون دارمی
فکر صد تا در سرم دارم همی!

گفتم: ای زن بنگر این اعجوبه را
ای که دست راستش بر فرق ما
زن که می گویند باشد او بلا
این شده کاشانه اش کربُ بلا

ای خدا بر ما نظر کن لااقل
عمر ما را پُر ثمر کن لااقل
یکدفه دیدم عیال مهربان
سرخ گشته مثل یک آتشفشان

گفتمش: ای هستی و ای جان من
ای تو هم کفری و هم ایمان من
از چه اینگونه پریشان گشته ای
مثل مرغی خسته بی جان گشته ای

من غلط کردم، شکر خوردم عزیز
خود که میدانی شوم بی تو مریض!
ناگهان آتشفشان سر باز کرد
جیغ و داد و شیونی آغاز کرد

گفت بالکنت: که خا ...خاموش کن
هر چه را دیدی فرامو...موش کن!
این چه حرف و این چه بحث بی خودیست
بدتر ای این کار در دنیا که نیست

حق نداری تو دگر بعد از کنون
که ببینی لحظه ای تلویزیون
تلویزیون با چنین برنامه هاش
ما نمیخواهیم، ارواح باباش
می روی یک ماهواره می خری
می نشینی حال آن را می بَری