علت برآشُفتگی حاکمان ایران را می توان درک کرد. عملیات نظامی آمریکا و مُتحدانش در سوریه که از فراز سر رژیم اسدها و بدون اعتنا به آن صورت می گیرد، سرمایه گذاری هنگُفت اخیر آنها و روسیه به منظور دست و پا کردن مشروعیت سیاسی برای تحت الحمایه خویش از طریق برگُزاری یک نمایش انتخاباتی را به کوششی بی ارزش و هدر رفته تبدیل کرده است.

رویکرد ایالات مُتحده و شُرکایش در برگیرنده این پیام مایوس کننده است که آقای بشار اسد حتی در مقام شر کمتر هم به رسمیت شناخته نمی شود و برخورد با "دولت اسلامی" به گونه موازی با سیاست شناخته شده غرب و اعراب علیه وی پیش خواهد رفت.

تا پیش از این، رژیم حاکم بر سوریه از گانگسترهای "دولت اسلامی" در نقش تضمین امنیتی و سپر انسانی خویش بهره می برد و چنین می نمود که غرب انتخاب از میان بد و بدتر را به عُنوان تنها گُزینه واقعی پذیرفته باشد. این مُدلی بود که حاکمان ایران به گونه ناکامی قصد صُدور آن به عراق و کلون سازی آقای بشار اسد در هیات آقای نوری المالکی را داشتند.

بُن بست این سیاست می بایست برای حاکمان ایران زمانی آشکار گردیده باشد که به کُنفرانس پاریس دعوت نشدند. این امر می تواند علت پیشنهاد بعدی آنها برای مُعامله بر سر "مُقابله با داعش" و یا به بیان دقیق تر، گذاشتن رژیم اسدها روی میز داد وستد را توضیح بدهد. رژیم تهران آماده بود در برابر نرمش هسته ای غرب، در توازُن جدید در سوریه شراکت ورزد. بنا به گُزارش رویتر، آقای ظریف پیشنهاد محرمانه مزبور را در دیدار اخیر با آقای کری به وی عرضه کرده است.

اگرچه کاخ سفید بیدرنگ و به گونه علنی ابتکار رژیم مُلاها را رد کرده و تاکید کرد که مساله هسته ای و موضوع "دولت اسلامی" دو موضوع "به کلی مُتفاوت" هستند، با این حال رهبران "نظام" تا آخرین دقیقه و حتی پس از عملیات نظامی آمریکا و مُتحدانش در سوریه، با بیم وا اُمید در انتظار شنیدن اخبار خوبی از نیویورک بودند.