سیمین بهبهانی خود و اشعارش از اعتراض، سازش ناپذیری و حس عاشقانه و مسوولیت پذیری در برابر جامعه سخن می گفت. او دست بسته و اسیر وزن و قافیه نبود، بلکه با جسارت تفکرات و احساسات خویش را با اتکا به واقعیت عینی جامعه در غالب شعرهایش بازگو می کرد.

سیمین تمایلات و آرزوها و دردهای زنان جامعه را با شعرش آنچنان عجین کرده بود که بارها به همین دلیل مورد خشم و توهین حکومت زن ستیز جمهوری اسلامی قرار گرفت. بی جهت نیست که رژیم ضد زن و ضد هنر با تهدید و زور مانع خاکسپاری او در محل مورد درخواستش شد. رژیم تلاش کرد در تعیین سخنرانان از پیش دست داشته باشد و همینطور اجازه نداد مراسم بدرود با او از جلوی منزل اش آغاز شود و آن را به تالار وحدت منتقل کرد.

با این حال در مراسم به خاکسپاری او زنان و مردان در کنارهم در غم از دست دادن این غزلسرای بزرگ ایستادند و به او ادای احترام کردند.

بدرقه کنندگان سیمین برای یک نمایش حکومتی با ساندیس و اتوبوس مجانی از گوشه و کنار شهر و روستا به اجبار بر سر مزار وی آورده نشده بودند تا در ازای آن بر سر و روی خود بکوبند. هزاران نفر که شامل صدها نفر از هنرمندان، نویسندگان، روزنامه نگاران سرشناس، فعالان سیاسی و مدنی، زندانیان سابق و دیگران می شدند، او را با شعر و موسیقی بدرقه کردند. آنان با حضورشان، سیمین بهبهانی را به عنوان یک زن معترض و شجاع، یک شاعر مردمی و یک انسان متعهد ارج گذاشتند.

شهرام ناظری شعر "دوباره می‌ سازمت وطن" را خواند و همایون شجریان قطعه "رفت این سوار کولی" از کتاب "دشت ارژن" سیمین را اجرا کرد. کتاب"دشت ارژن" شامل شانزده شعر به نام کولی ‌واره است که تصویری از زنان سخت کوش در جامعه ای مردسالار را به دست می دهد.

جواد مجابی شاعر و نویسنده گفت: "سیمین بهبهانی در امروز می ‌زیست،‌ فردا را می ‌دید و از گذشته آگاه بود. او مصلحت ‌اندیش نبود، او به مردم کشورش وفادار بود. او غم انسان امروز را می خورد."

خانم بهبهانی که در سال ۲۰۰۹ جایزه سیمون دوبوار برای آزادی زنان را از آن خود کرد، در غزلهای عاشقانه اش سرود: "اگر بوسه می ‌خواهی بیا، صد نه دوصد، بستان برو" و در شعرهای رزمنده و عدالتخواهانه سرود:

شمشیر خویش بر دیوار آویختن نمی خواهم

با خواب ناز جز در گور آمیختن نمی خواهم

شمشیر من همین شعر است، پرکارتر ز هر شمشیر

با این سلاح شیرین کار خون ریختن نمی خواهم

جز حق نمی توانم گفت، گر سر بریدنم باید