آقای خامنه ای در حالی که از آمریکا به اسم "دُشمن" و از خود زیر نام مُستعار "ملت ایران" یاد می کرد، گفت: "دُشمنان ما امروز به گونه ای صُحبت می کنند که گویا ملت ایران بر اثر فشار تحریمها دستهایش را بالا برده و تسلیم شده ... این تصور که ملت ایران به دلیل فشار تحریمها پای میز مُذاکره آمده، یک اشتباه محض است."

با این وجود، دُشوار می نماید که روایت وِیژه آقای خامنه ای از پیامدها و نتیجه بُحران هسته ای بتواند بر مُدعیان خارجی وی تاثیر زیادی بگذارد و آنها را به تواناییهای خیالی "مقام عُظما" مُتقاعد سازد.

برآورده شدن این هدف بیش از همه از آن رو سخت خواهد بود که حتی زیردستان آقای خامنه ای نیز در هر فُرصتی تاثیر مهیب و شکننده تحریمها را تایید می کنند. اعتراف دسته جمعی به "کاغذ پاره نبودن تحریمها" چنان ابعادی یافته است که برخی محافل حُکومتی دعوت به احتیاط کرده و گویندگان را از "خالی کردن مُشت دولت" پرهیز داده اند.

از سوی دیگر، زیاده گوییهای از این دست در همان زمانی یله می شود که جمهوری اسلامی در حال کلنجار رفتن با پیامدهای تاکتیک آقای خامنه ای و همدستان نظامی امنیتی اش برای "دور زدن تحریمها" است. آنگونه که رُسوایی نفتی آقای بابک زنجانی نشان می دهد، این ترفند به جای کاهش فشار اقتصادی، بدون میان بُر، به باتلاق فساد کلان دولتی ختم شده و دامنه آن به کشور همسایه نیز تراوش کرده است.

با این همه سُخنان آقای خامنه ای بدون تاثیر باقی نمی ماند. او با افسانه هایی که به جای فاکت روی میز می گذارد، میزان خالی بودن چنته اش را برای طرف حسابهای خارجی خویش قابل اندازه گیری می کند.