سال تحصیلی جدید در حالی آغاز شده است که بخش بُزُرگی از جامعه بیش از هر هنگام دیگر در تامین هزینه تحصیل نوباوگان خود با دُشواری روبرو است. از این زاویه، بُحران اقتصادی ساخته و پرداخته حاکمان کشور، نه فقط کار و زندگی اکنون میلیونها کارورز خانواده های آنها را به تباهی کشانده، بلکه فردای فرزندان آنان را نیز در گرداب خود فرو برده است.

ناتوانی خانواده ها از برآوردن نیازهای آموزشی فرزندان خود که در سال تحصیلی جدید ابعاد ناگوار و گُسترده تری یافته است، فقط یک تاثیر ساده و بدیهی شرایط وخیم اقتصادی کشور نیست. بسا فراتر از آن، وجود این شرایط رد پای دیگری است که حکومت از خود در شیوه و چگونگی مُدیریت بُحران به جا می گذارد.

همه کسانی که از هنگام تشدید درگیری هسته ای جمهوری اسلامی با آمریکا و اُروپا کار خود را از دست داده اند، حُقوق شان پرداخت نمی شود یا دستمُزد ناچیزشان را دهان گُشاده تورُم می بلعد، سنگین ترین سهم از بار ماجراجویی حاکمان کشور را بر دوش دارند. رژیم ولایت فقیه آنها را نزدیک ترین و در دسترس ترین آدرس برای تخلیه فشار می بیند و ایستاده بر جسد سطح زندگی، اُمیدها و آینده تنگدست ترین بخشهای جامعه و فرزندان آنها تلاش می کند تعادُل اقتصادی خود را به دست آورد.

سدهایی که آقای خامنه ای و شُرکا با این سیاست بر سر راه آموزش فرزندان کارورزان و از این طریق کسب آمادگی برای شکل دادن به آینده بهتر بر پا کرده اند، از انهدام زیربنای اقتصادی این حق آغاز و با وضع قوانینی برای بهره جویی از تلفات انسانی آن امتداد می یابد.

تعیین 390 هزار تومان به عُنوان حداقل دستمُزد از فراز سر بدیهی ترین واقعیتهای لمس پذیر اقتصادی و از همه آنها واضح تر، تورُم غول آسایی که دم به دم بر وزن و حجم آن افزوده می شود، مفهومی جُز تحمیل فقر و محرومیت به مثابه یک ابزار تنظیم کننده اقتصادی ندارد.