مورد اول
روز چهارشنبه سوم دیماه ژیلا کرم زاده مکوندی را برای معاینه ی لکه هایی که روی پوستش ایجاد شده به بیمارستان رازی اعزام کرده اند. هنگام گذشتن از عرض خیابان با وجود ماموران همراه متاسفانه خودرویی با او برخورد کرده و سبب آسیب ناحیه ی زانوی او شده، خوشبختانه آسیب عمده نبوده هر چند که در روز یکشنبه ی ملاقات با اینکه چند روز از این اتفاق گذشته بوده، او هنوز درد داشته است. مورد دیگری که ژیلا را آزرده است حضورعمدی ماموران همراه در اتاق پزشک، هنگامی که وی جهت معاینه، لباس هایش را درآورده بود، می باشد. بله آنجا که باید فعالانه حاضر باشند و مراقب، نیستند و در آنجایی که نباید حضور داشته باشند، فعالانه هستند.

مورد دوم
دو ماه و نیم از زندانی شدن حکیمه شکری یکی دیگر از مادران پارک لاله می گذرد. خواهر حکیمه می گوید:" در این دو ماه ونیم او از حق تلفن برخوردار نبوده و با اینکه مادر من توانایی آمدن برای ملاقات را ندارد، حتی یکبار هم به او اجازه نداده اند با مادر که ساکن شهرستان است تماس تلفنی داشته باشد. مادر من در این مدت فقط یک بار آنهم با سختی موفق به دیدار حکیمه در ملاقات کابینی شده است. در ضمن در این مدت فقط یکبار آن هم بدون هماهنگی با ما ملاقات حضوری دادند. ما برای ملاقات کابینی رفته بودیم که آن روز ملاقات حضوری دادند و متاسفانه از قبل نمی دانستیم تا مادر را بیاوریم، فقط من و برادرم بودیم. من می خواهم بدانم که به چه دلیلی حق تلفن را به زندانیان نمی دهند. به چه جرمی خانواده ی زندانی را از حقوقش محروم می کنند."
آزار و اذیت زندانیان و خانواده ی آنان بله به اشکال مختلف همچنان ادامه دارد. متاسفانه انگار مسئولین زندان در مقابل حفاظت از جسم و روان زندانیان و خانواده ی آنان خود را موظف نمی دانند.
ما مادران پارک لاله خواهان رعایت حقوق زندانیان سیاسی، عقیدتی و خانواده ی آنان هستیم و تاکید می کنیم که هر چه سریعتر به این رفتارهای نادرست و غیر قانونی خاتمه دهید.