اگر چه مُبتکران طرح مزبور وانمود می کنند که اقدام شان کوششی در جهت یافتن راهکاری برای چیرگی بر ناهمگونیهای ساختاری "نظام" است، اما بیشتر چنین می نماید که آنها در جُستُجوی گُریزگاهی برای پناه بردن به آن از چالشهای غلبه ناپذیر امروز و اکنون باشند.

مجلس مُلاها در هفته های اخیر دلایل قانع کننده بیشتری برای ناتوانی در تصمیم سازی و تاثیرگذاری ارایه کرده است. اُرگان مزبور با خیز پُر سروصدا ابتدا برای استیضاح وزیر ورزش، سپس وزیر اقتصاد و سرآخر وزیر جهاد و کشاورزی و در نهایت کُرنش اُستخوان شکن در برابر روسای آنها نشان داد که در سلسله مراتب قُدرت، جایگاهی فراتر از بازیچه ای در دست رهبران فراکسیونها و گرایشهای باند ولی فقیه ندارد.

نُکته توجُه پذیر این است که هیچیک از جریانهایی که نخ خود را از این مُهره می گذرانند، کوششی برای پنهان کردن رابطه مزبور و حفظ ظاهری جایگاه "مجلس" و وکیل الدوله ها به خرج نمی دهند. به میدان افکندن پی در پی طرح سه بلوف – استیضاح توخالی و شرمسار شدن سه باره از همت خود، یک گُشاده دستی حیرت انگیز در خرج این اُرگان فرمایشی برای گذراندن کسب و کار روزانه است. اما اگر کسی می پندارد که پس از این ماراتُن، گُنجایش مجلس فرمایشی برای خوار کردن خود اشباع شده باشد، وُکلای دست نشانده آماده اند تا با فراخواندن بی نتیجه آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری، درس بهتری به او بدهند.

این بی قیدی خسارت بار را فقط می توان با شدت درگیریها و فشُردگی رویدادهای ناشی از آن توضیح داد. در حالی که هیچکُدام از اجزای دستگاه قُدرت در شرایط عادی توانایی حذف رقیبان خود را ندارند، اما سیاست کلان آنها بر این محور اُستوار گردیده، بدیهی است که اُرگانهای حُکومتی و در راس آنها سه قُوه نیز بیش از پیش به نقش ابزار صریح اعمال قُدرت این یا آن محفل و گرایش فرو می کاهند.