"مى خواهند نگذارند قانون اساسى بر طبق آنطورى که اسلام حکم میکند تصویب شود. بـایـد حقـوقـدان هـاى غـربى نـظر بدهند؟! ما مى خواهیم قانون اسلامى بـنـویـسیم ، از غرب بیایند نظر بدهند؟! یا غربى ها بیایند نظر بدهند؟"

اینان البته، بزعم امام مقدس، کسانی جز حقوق دانان و روشنفکران نیستند. کسانی که بهانه جویی میکنند و سنگ جلوی راه تحقق اسلام میاندازند. آنان غرب زده گانی هستند که نسبت به شئون اسلام جاهل اند و در نتیجه آنها را فاقد هر گونه صلاحیت ی در قانون ریزی اسلامی میخواند. امام خطاب به این قشر مضر در جامعه ی اسلامی نهیب میزند که:

"شما از اسلام اطلاعى ندارید، شـمـا اسلام را مى گـوئید بـراى این زمان نیست براى اینکه اسلام را نمىدانید، براى اینکه اعتقاد ندارید که آن که قانون اسلام را آورده است ، خداست ، خداست که محیط بر همه چیز هـا ست ، بـر هـمـه اعصار است ، قـرآن است کـه کتاب هـمه اعـصار است ، دستورات رسول الله است که براى همه اعصار است"

یعنی که مخالفت با تحقق اسلام از روی نادانی ست. حقوق دانان و روشنفکران که در دامن حوزه های علمیه پرورش نیافته اند، راز و رمز علوم الهی، علومی فرا گیر، نهایی و غائی را نیاموخته اند. اگر دارای دانش اسلامی بودند، از "نق نق " دست بر میداشتند، تسلیم میشدند و اطاعت میکردند. در اینجا امام حرف آخر، حرف نهایی و حقیقت غایی را میزند: احکام قرآنی، دستورات رسول الله، مستقل از زمان و مکان اند، تغییر ناپذیر و ابدی. چه نیازی ست به نگارش قانون، حقیقتی که بر سر زبان امام خمینی میلولد اما ناگفته میماند. بزعم امام مقدس، خدا همه هر آنچه که بشر تا ابد بدان نیاز داشته باشد آشکار ساخته است. "راه مستقیم " را نموده است و ما را بسوی آن هدایت کرده است. در نظر او شریعت اسلامی داری چنان عظمتی است که در برابر عقل و درایت بی نهایت ش هر قانون دیگر تنها بازتاب نفسانیات و غرایز بشری ست، ناقص و ناتمام. او نظم جهان و طبیعت را حاصل اراده ی الله میداند، نظمی که اساس آن فرمانروایی و فرمانبری است. تسلیم و اطاعت خواست فرمانروای نهایی ست، خواست ارباب دو جهان، مالک بهشت و دوزخ. دفاع بی امان او از اسلام بعنوان یک آئین فرا گیر، دفاع از نظام فرمانروایی است و فرمانبری. روشن است که او وقتی میزان را رای ملت قرار میدهد، نمیتواند ملت را چیزی دیگر مگر اقشار گوناگون فرمانبر، ببیند. از آنان است که انتظار تسلیم و اطاعت دارد. «میزان رای ملت است» یک حکم سیاسی ست که از زبان دین به بیرون می جهد.

اما بعضا ممکن است که به متن گفتار امام خمینی در همان خطبه رجوع و به عبارت زیر اشاره نمایند بعنوان مدرک مستند ی بر باور امام نسبت به سروری و حاکمیت مردم که بر آن تعبیری دیگری نمیتوان نهاد:

"یک نفر چه حقى دارد براى 35 میلیون جمعیت راى بدهد؟ پنجاه نفر ششصد نفر چه حقى دارد براى یک ملت 35 میلیونى راى بدهد؟ این حق بـراى این است که شما مى خواهید راى بدهید، راى شماست ، میزان ، راى ملت است."
.
کیست که بتواند به نفی و مقاومت در برابر این حکم بر خیزد؟ ولی معضل این عبارت صریح و روشن آن است که گوینده ی آن آگاه نیست که تنها خود او و هیچکس دیگری نیست که برای 35 میلیون، رای میدهد، بجای آنها و برای آنها سخن میگوید. که تنها او ست که عواطف و احساسات آنها را میتواند تحت تاثیر قرار دهد. در واقع در دفاع و قیومت این 35 میلیون است که امام خمینی، حقوق دانان و روشنفکران غرب زده را مورد حمله ی بی امان خود قرار میدهد و محکوم میکند. که شریعت آئین اسلام را کهنه و پوسیده و قواعد مقرارت آنرا اسارت بار میخوانند. که تنها او ست که به وکالت از 35 میلیون نفر به حقوق دانان و روشنفکران اتهام "اهانت " به مردم وارد میکند. وی در حمایت و دلسوزی برای ملت، فرزند مظلوم و ستمدیده ی خویش، به غرب زد گان نهیب میزند که:

"چرا ملت ما اطلاع ندارد؟ چرا اینقدر ملت ما را ضعیف قرار مى دهید؟ چرا اهانت به ملت مى کنید؟ چه حقى داریـد ؟ مـلت مـا، درش هـمـه چیز هست . اگر اسلام فقط عیب است ، بله شما حق دارید. ملت ما مسلم است ، شما هم اسلام را قبول ندارید، پس ملت مـا چیـزى نمى داند بـراى اینکه اسلامى است و اسلام چیزى است که مخالف با همه دانش هـاسـت ! حـرف شما این است."

در اینجا نیز گوینده بنظر میرسد که از این واقعیت آگاه نیست که تنها کسی که در دفاع از ملت نشسته است، کسی بجز امام نیست. که در واقعیت این خود امام است که ملت را ضعیف می پندارد. ملت اگر ضعیف نیست چه نیازی بدفاع دارد؟ چه نیازی به یک سخنگو دارد؟ وی مسلمان بودن ملت را -هرچه که معنی دهد- قطعی و مطلق میداند، گویی که همه یکسانند و یکجور و از یک باورند. به حمایت از ملت بر خاستن ساده است وقتی که تسلیم و اطاعت، یک امر دینی، به یک امر سیاسی بدل شود. امام در نقش قیم و ارباب ملت است که سخن میراند نه در نقش کسی که به اراده ی آزاد ملت اعتقاد دارد. او به قیومت ملت بر میخیزد مبادا که ملت فریب آزادی را بخورند، شیفته ی غرب شده و غرب زده بشوند و از اسلام دست بر گیرند. این رای ملتی صغیر است، نه مستقل و خود مختار و آزاد که امام خمینی میزان قرار میدهد. گفتمان امام، گفتمان یکتایی است و یکتا پرستی، نفی کثرت است. تهدید آمیز، یا با من هستی و یا دشمنی.