آقای احمدی نژاد نزدیک به دو هفته پس از پُشتیبانی علنی و اجباری آقای خامنه ای از او و اعلام مُخالفت با برکناری زودهنگام اش، در یک مُصاحبه تلویزیونی از هدف فراکسیون نظامی – امنیتی برای حفظ مواضعی که در تصرُف دارد و در راس آن، ریاست قُوه مُجریه پرده برداشت.

به این ترتیب، عقب نشینی آقای خامنه ای برای جُبران اشتباه مُحاسبه در تاکتیک "تشکیل ستاد فراقُوه ای" و کوته بینی خارُق العاده او پیرامون ابعاد خودغرضانه ای که می توانست بیابد، نه فقط موجب بیرون کشیده شدن نیروهای درگیر از میدان جنگ نگردید، بلکه فراکسیون رقیب را به پیشروی و تصرُف مواضعی که حریف خالی کرده بود، برانگیخت.

اینکه چگونه تدبیرهای نه چندان اندیشه شده آقای خامنه ای علیه خود او می تواند به کار گرفته شود را آقای احمدی نژاد در گُفت وگوی تلویزیونی یاد شده نشان داد. او با مانور روی محورهای سُخنان چاپلوسانه "رهبر" در تمجید از دولت و کشیدن آن به رُخ خود وی و نیز راست سُنتی، به زمینه سازی نگه داشتن ابزارهای قُدرت در دستان فراکسیون نظامی – امنیتی دولت پس از پایان یافتن دوره قانونی آن پرداخت. استدلال از آیت الله خامنه ای، نتیجه گیری از آقای احمدی نژاد!

واقعیت اما این است که فراکسیون مزبور بیشتر از حرفهایی که آقای خامنه ای اینجا و آنجا بسته به شرایط روز به زبان می آورد، روی اخاذی پذیر بودن وی حساب باز کرده است. نُقاط ضعف سیاسی، مالی و شخصی "آقا" و وثیقه هایی که نزد گُماشته های خانگی پیشین اش به جا گذاشته، او را در عمل به گروگان تدبیرهای خویش و از این راه، به گروگان رقیبانش درآورده است.