یک روز پس از حادثه تاریخی یازدهم سپتامبر سال 2001 میلادی بود که ناتو برای نخستین بار با اشاره به این تبصره در قانون خود به حمایت از ایالات متحده در قبال حملات تروریستی پرداخته و خود را دوشادوش واشنگتن قرار داد. کاخ سفید پس از مدتی تصمیم به حمله به افغانستان و مهار طالبان و القاعده با کمک نیروهای ناتو گرفت. اگر ترکیه دلیل محکمه پسندی برای انهدام جنگنده خود توسط سوری ها داشته باشد با ارجاع این پرونده به ناتو می تواند حرکتی نظامی علیه دمشق را ترتیب دهد.

اما سوال اینجاست که آیا آنکارا دست به چنین حرکتی می زند؟ از زمان آغاز ناآرامی ها در سوریه که غرب بشار اسد رئیس جمهوری این کشور را مسبب آن می داند و دولت در دمشق، تقصیر را بر گردن گروه های شبه نظامی تحت حمایت اعراب سودجو می اندازد، رابطه میان سوریه و ترکیه به تیره گی گرایید. در ماه آوریل بود که ترک ها برای نخستین بار اعلام کردند که در صورت ادامه تنش های مرزی میان دو کشور از ناتو برای پایان دادن به این ناامنی کمک خواهند خواست. سوریه نیز با محکوم کردن این تهدید آن را به حرکتی تحریک آمیز از سوی همسایه خود تعبیر کرد.

با اینهمه کرت ولکر نماینده سابق امریکا در ناتو در خصوص ماده 5 قید شده در پیمان ناتو می گوید: بر اساس این ماده کشورهای عضو برای بررسی موضوع تشکیل جلسه می دهند و این به معنای قطعی بودن اقدام نظامی علیه کشور خاصی نیست. اگر ترکیه مایل به درخواست کمک از ناتو بود باید از سفیر خود در بروکسل می خواست که با دبیرکل ناتو تماس گرفته و ترتیب جلسه ای اضطراری را بدهد. واکنش ناتو به این داستان هم می توانست صدور یک بیانیه برای ارائه تضمین های امنیتی به ترکیه از سوی سایر اعضا باشد.