روزنامهٔ داخلی "آرمان ملی" تحت عنوان «سفره‌های خالی با یلدای گرانی» می‌نویسد: «صحبت از سفره یلدا در حالی مطرح می‌شود که بسیاری از مردم درگیر تأمین ساده‌ترین وعده‌های غذایی روزانه هستند. نان و پنیر، تخم‌مرغ و گاهی یک غذای ساده خانگی، تبدیل به سقف آرزوهای غذایی برخی خانوارها شده است».

روزنامه‌ جهان صنعت هم، واقعیت بازار را بی‌پرده توصیف می‌کند: «بازار میوه، برنج، روغن، ماهی، آجیل و خشکبار با واقعیتی متفاوت روبه‌رو است؛ افزایش شدید قیمت‌ها و کاهش قدرت خرید خانوارها، طعم سنتی این شب را تلخ کرده است.»

در چنین شرایطی، یلدا برای بسیاری از پدران و مادران تبدیل می‌شود به لحظه‌ای تلخ؛ وقتی نمی‌توانند برای بچه‌ها و نوه‌ها حتی یک سفره ساده بچینند. شرمندگیِ آنها در برابر فرزندان، نتیجه مستقیم سیاست‌هایی است که ثروت سرشار ایران را از سفره‌ها برداشته و به جیب مافیای حاکم ریخته است.

حاکمیت مافیایی، ضدفرهنگ و اشغال‌گر ایران، مردم را ناگزیر کرده است که آیین‌های‌شان را کوچک و کوچک‌تر کنند. همان گزارش‌ها تأیید می‌کنند که «بسیاری از خانواده‌ها امسال خرید آجیل و حتی انار و سایر میوه‌ها را به حداقل رسانده یا به گزینه‌های ارزان‌تر روی آورده‌اند.» این «کوچک‌سازی» فقط اقتصادی نیست؛ تحقیر نمادینِ فرهنگی است. آیینی که قرار بود حافظ حافظه‌ جمعی باشد، به‌زور به مراسمی حداقلی و گاه حذف‌شده بدل می‌شود.

با این همه، برای ملتی که در برابر رژیم ضدایرانی جمهوری اسلامی، فرهنگ میهنی را به نشانه پایداری گرامی داشته، یلدا همچون نوروز نماد امید است؛ این آیین‌ها، از نوروز تا یلدا، امروز برای حفظ حیثیت‌شان در حال نبردند؛ نبردی به‌ظاهر خاموش اما عمیق با حاکمیتی که نه فرهنگ ایرانی را می‌فهمد و نه مردم ایران را. همین پایداری‌ها برای برگزاریِ آیین‌هاست که نشان می‌دهد ایران، هنوز زنده است؛ حتی اگر اشغال‌گران ولایی، شب‌هایش را تیره کرده باشند.

فیلم زیر: آخرین شب یلدای رژیم خامنه‌ای با امید به آزادی ایران و ایرانی