فرناندز نخستین‌بار در سال ۱۹۷۲ یعنی همان سالی که FIU فعالیت خود را آغاز کرد، در این دانشگاه ثبت‌نام کرد. او با یادآوری برچسبی که آن زمان رایج بود و روی آن نوشته شده بود: « FIU در سال 72 »، گفت: FIU تازه راه افتاده بود و اگر می‌خواستی در آن سطح درس بخوانی، بهترین گزینه ممکن بود.

او به مدت سه سال توانست همزمان از پس کلاس‌ها و کار برآید، اما رونق کسب‌وکار و فشار کاری باعث شد دانشگاه را ترک کند. او در بیشتر مواقع حسرت این را می‌خورد که فرصت گرفتن مدرک دانشگاهی را از دست داده است. زندگی ادامه یافت؛ فرزندان، نوه‌ها و مشتریان بیشتر.

همسرش، مارسیا، مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را از FIU گرفت. او شاهد بود که پسرش، رابرت، دو مدرک کارشناسی ارشد — هر دو در رشته کسب‌وکار — از دانشگاهی که نزدیک بود پدرش از آن فارغ‌التحصیل شود، دریافت کرد. امروز همان پسر، استاد یار آموزشی در دانشکده کسب‌وکار است. گفت‌وگویی اتفاقی با پسرش باعث شد فرناندز دوباره به فکر فارغ‌التحصیلی بیفتد.

او می‌گوید: «وقتی پسرم شروع به تدریس در آنجا کرد، همه‌چیز دوباره زنده شد. خاطره‌ها و انگیزه بازگشت. شروع کردم به فکر کردن و از او خواستم بررسی کند که آیا می‌توانم فارغ‌التحصیل شوم یا نه».

فرناندز گفت: «همیشه خجالت می‌کشیدم به این موضوع فکر کنم که فقط به ‌خاطر نگذراندن همان یک درس نتوانستم فارغ‌التحصیل شوم». او هرگز رویای فارغ‌التحصیلی را کنار نگذاشته بود، اما فکر نمی‌کرد این امکان وجود داشته باشد.

فرناندز در این باره می‌گوید: وقتی فهمیدم می‌توانم، احساس خوشحالی عجیبی داشتم. در این سن، این یکی از کارهایی است که دوست داشتم در زندگی‌ام انجام دهم. ۸۵ ساله‌ام و اینکه بتوانم روی صحنه فارغ‌التحصیلی قدم بگذارم، باورکردنی نیست؛ نمی‌توانید تصور کنید چه حس خوبی دارد.

فرناندز نخستین‌بار در سال ۱۹۶۹ به میامی آمد. او ابتدا از کوبا به اسپانیا مهاجرت کرد، سپس به نیویورک رفت و در نهایت در محل زندگی دائمی‌اش ساکن شد. هنگام تحصیل در FIU، روزها کار می‌کرد و شب‌ها به کلاس می‌رفت؛ روندی رایج میان دانشجویان آن زمان.