بی بی سی در گزارشی گفت: نمایش پهپاد ساقط شده «گران ۲» که نسخه روسی «شاهد ۱۳۶» است و سخنرانی رادوسواف سیکورسکی، وزیر خارجه لهستان، دو روز پیش در پارلمان بریتانیا خبرساز شد. او در این سخنرانی گفت که «امروز در پارلمان بریتانیا پهپاد ایرانی شاهد ۱۳۶ را که روسیه علیه اوکراین استفاده می‌کند، معرفی کردم.»

این سخنرانی در گردهمایی «سازمان اتحاد علیه ایران هسته‌ای» و در محل کار رئیس مجلس عوام بریتانیا، ایراد شده بود. این نهاد غیردولتی آمریکایی مخالف سرسخت جمهوری اسلامی است.

وزیر امور خارجه لهستان در این مراسم با اشاره به پهپاد سرنگون شده گفت که روسیه در جنگ با اوکراین از این پهپاد برای «ایجاد رعب و وحشت» استفاده می‌کند.

به نظر می رسد پس از نمایش این پهباد در پارلمان انگلیس، به دستور رهبر جمهوری اسلامی فردی را در یک رسانه حکومتی به صحنه آوردند که بگوید فتوای ولی فقیه در باره بمب اتم می‌تواند تغییر کند.

محمودرضا آقامیری که گفته می شود از چهره‌های هسته‌ای سپاه پاسداران است گفته: جمهوری اسلامی توان و امکان ساخت بمب اتمی را دارد اما فتوای آیت‌‍الله خامنه‌ای، جلوی ساخت بمب و سلاح هسته‌ای را گرفته است هر چند فتوا می‌تواند تغییر کند.

او در این مصاحبه گفت که اگر قرار باشد جمهوری اسلامی بمب اتم بسازد به بهترین شکل می‌تواند این کار را انجام دهد و افزود که مهمترین بخش برای این کار هم همین غنی‌سازی اورانیوم است.

این در حالیست که رئیس جمهور آمریکا شب گذشته هشدار داد که آخرین کاری که آن‌ها بخواهند انجام دهند دستیابی به سلاح هسته‌ای است. اگر هم برای دستیابی به آن گام بردارند، پیش از آن‌ که حتی نزدیک شوند، آن تاسیسات هدف حمله قرار خواهد گرفت و نابود خواهد شد.

نیویورک تایمز هم امروز در گزارشی نوشته است که پس از جنگ دوازده ‌روزه با اسرائیل، پایتخت ایران در فضایی آکنده از اضطراب، ناامیدی و بلاتکلیفی به سر می‌برد. گر چه حکومت تلاش دارد ثبات خود را به نمایش بگذارد، اما در سطح جامعه، واقعیتی پیچیده‌تر جریان دارد: مردمی گرفتار مشکلات معیشتی روزمره و فشار تحریم‌ها و در عین حال در انتظار تغییری گریزناپذیر.

به گزارش رادیو فرانسه، به نوشته نیویورک تایمز در تهران امروز، از پارازیت‌هایی که تاکسی‌ها را سردرگم می‌کنند تا اینترنتی که لحظه‌به‌لحظه قطع می‌شود، از بازار سیاه دارو تا کافه‌هایی که نامشان از ادبیات غرب الهام گرفته است، زندگی در مرز سیّال میان اضطراب و امید جریان دارد. در پسِ این همه تناقض، احساسی جمعی از «انتظار» موج می‌زند؛ انتظاری که نه تنها سیاسی، بلکه وجودی است ـ انتظار تغییری که شاید دیرهنگام، اما ناگزیر خواهد آمد.

این انتظار، تنها تجربه‌ای سیاسی یا تاریخی نیست؛ ریشه در کهن‌ترین لایه‌های فرهنگ و ایمان دارد. در همه ادیان ابراهیمی، از وعدۀ بازگشت منجی تا ظهور عدالت الهی، انتظار، صورت دینیِ همان امید به گسست و دگرگونی است. طرح‌های اتوپیایی مدرن نیز، اگرچه از چارچوب دینی رها شده‌اند، از همان سرچشمه سیراب‌اند: پلی میان اضطراب اکنون و رؤیای آینده‌ای بهتر.

صاحب یک گالری نقاشی به خبرنگاران نیویورک تایمز گفته است : «می‌دانیم تغییر در راه است، اما نمی‌دانیم از کجا و چگونه آغاز خواهد شد و همین ندانستن، ترسناک‌ترش می‌کند.»