در روستای کوچکی در شمال آلبانی، سلیمان براتی، صاحب یک مغازه، ساعت‌هاست که مشتری نداشته است. او گفته که هر روز تنها چند نفر از اهالی روستا به مغازه‌اش سر می‌زنند و برای گذران زندگی به سختی پول جمع می‌کند.

بیشتر مهاجران آلبانی به شکل غیرقانونی وارد بریتانیا می‌شوند و چون مدارک کاری ندارند، بسیاری از آن‌ها جذب شبکه‌های مافیایی آلبانیایی می‌شوند. یکی از اهالی روستا گفت که در اینجا دیگر گانگستری وجود ندارد، چون همه آن‌ها به بریتانیا رفته‌اند.

خودروهای لوکس و زندگی پرزرق‌وبرق

دو برادر اهل گولای که به عنوان مهره‌های اصلی در یک شبکه جرایم سازمان‌یافته شناخته می‌شدند، پس از تحقیقات آژانس ملی جنایت بریتانیا از این کشور اخراج شدند.

اسوف و فاتیون دوتی در ظاهر مشاغل ساده‌ای مانند کارگری ساختمان و نظافت داشتند، اما در عمل زندگی پرزرق‌وبرقی را می‌گذراندند. لباس‌های گران‌قیمت از هارودز می‌خریدند، با خودروهایی مثل بنتلی رفت‌وآمد می‌کردند و در آپارتمانی در چلسی با اجاره ماهیانه ۲,۷۰۰ پوند زندگی می‌کردند.

وقتی خانواده‌های فقیر با افتخار از موفقیت فرزندانشان در بریتانیا یاد می‌کنند و هیچ‌وقت نمی‌پرسند که این پول از کجا می‌آید، طبیعی است که جوانان آلبانی به سمت خلاف کشیده شوند.

در مناطق روستایی، دیدن جوانانی در دهه‌های دوم و سوم زندگی خود که با خودروهای گران‌قیمت و پلاک بریتانیا، به‌ویژه آئودی و مرسدس، تردد می‌کنند، عجیب نیست. ویلاهای لوکس در تپه‌ها پراکنده‌اند، اما بیشترشان خالی مانده‌اند. منابع محلی گفته‌اند که این ویلاها برای پول‌شویی سرمایه‌های ناشی از جرایم در بریتانیا ساخته می‌شوند.

مهاجرت گسترده و «لندن کوچک»

گولای تنها ده دقیقه با شهر هاس فاصله دارد؛ شهری که به خاطر شمار زیاد مهاجرانش به بریتانیا لقب «لندن کوچک» گرفته است.

لیمـان مورینا، شهردار سابق هاس، گفته که تقریباً هر خانواده در این شهر، بین یک تا سه نفر از اعضایش در بریتانیا زندگی می‌کنند.

نزدیک به ۶۰ درصد ساکنین گولای با جمعیتی در حدود چهار هزار نفر، بستگانی در بریتانیا دارند، چون مشاغل در این منطقه به مشاغل کم‌درآمد کشاورزی یا کافه‌های بین‌راهی محدود می‌شود که مشتریان آن‌ها تنها گردشگران گذری هستند.

نبود فرصت کاری، موجی از مهاجرت گسترده در آلبانی را به راه انداخته و در اوج این روند در سال ۲۰۲۲ حدود ۱۲ هزار نفر با قایق‌های کوچک به بریتانیا رسیدند که یک‌سوم ورودی‌های آن سال را تشکیل می‌دادند.

نگرانی‌ها درباره آینده آلبانی

در آلبانی، بسیاری از نسل‌های قدیمی‌تر برای آینده کشورشان نگران هستند؛ کشوری که آخرین دولت بالکان بود که در آوریل ۱۹۹۰ از کمونیسم رها شد. این کشور آن‌قدر منزوی بود که بسیاری از شهروندان حتی نمی‌دانستند دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ فرو ریخته است.

رژیم کمونیستی در زیرساخت‌های حیاتی مانند جاده، برق و آب سالم سرمایه‌گذاری نکرده بود و گذار به دموکراسی بازار آزاد بسیار دشوار بود. این وضعیت بیکاری گسترده‌ای را به همراه داشت و باعث شد که بسیاری از آلبانیایی‌ها به خارج مهاجرت کنند؛ سنتی که تا امروز هم ادامه دارد، به‌ویژه در مناطق روستایی مانند گولای که بسیاری از مردم برای تأمین غذای خود به مزارع کوچک وابسته‌اند. یک صاحب کافه در این باره گفته است:

به اطراف نگاه کنید؛ اینجا هیچ جوانی وجود ندارد. بچه‌ها مرتب از مدرسه غیب می‌شوند چون والدینشان آن‌ها را به بریتانیا می‌برند؛ سالی حدود ۱۲ نفر و من حتی یک کارگر پیدا نمی‌کنم تا کارهای لازم را انجام دهد.

به گزارش رویاتو، صاحب مغازه‌ای به نام جُلمان براتی که پنج فرزند دارد، معتقد است که ۶۰ درصد نسل جوان روستا را ترک کرده‌اند.

همه رفته‌اند. اما اگر پسرانم پولی به خانه نمی‌فرستادند، من هیچ چیزی نداشتم. من از وقتی که آن‌ها در سال ۲۰۱۱ رفتند، دیگر ندیدمشان و آن‌ها نمی‌توانند برگردند؛ چون مدارکی برای بازگشت به بریتانیا ندارند. با تلفن با آن‌ها صحبت می‌کنم، اما سال‌هاست که ندیدمشان. نمی‌دانم چه بر سر گولای خواهد آمد. فقط می‌دانم قلبم شکسته و مهاجرت زندگی خانوادگی را نابود کرده است. در دوران کمونیسم کارخانه‌های معدنی داشتیم؛ حالا تنها چیزی که داریم، مهاجرت است.