به گزارش رادیو فردا، این نشریه نوشت: پکن فعالانه در پی تقویت روابط با بسیاری از کشورهای خاورمیانه، از ایران گرفته تا عربستان سعودی و امارات متحده عربی، بوده و در ایجاد ثبات در منطقه‌ای که بیش از نیمی از نفت وارداتی خود را از آن تأمین می‌کند، آشکارا نقش دارد.

با این حال، به نوشتهٔ آتلانتیک، بی‌عملی چین در بحران نظامی اخیر منطقه ناشی از این بود که پکن پیش از آغاز درگیری برای توسعهٔ نفوذ خود تلاش کرده بود و رئیس‌جمهور چین طرح چهار ماده‌ای برای ایفای «نقش سازنده» در برنامه هسته‌ای ایران را ارائه کرد اما پیشنهاد شی جین‌پینگ به جایی نرسید و او نتوانست طرف‌های متخاصم، به‌ویژه اسرائیل، را پای میز مذاکره بیاورد.

این مقاله یادآوری کرد که چین و اسرائیل هرگز به‌طور خاص مناسبات نزدیکی نداشتند و رهبری اسرائیل به‌ویژه از موضع پکن در حمایت از حماس، پس از حملهٔ این گروه افراطی به غیرنظامیان اسرائیلی در پاییز دو سال پیش، «عمیقا» آزرده خاطر است، هر چند که پکن با توجه به «موفقیت‌های نظامی اخیر اسرائیل، تلاش کرده تا رویکرد نرم‌تری از خود نشان دهد».

بر اساس این تحلیل، از سوی دیگر، ایران نیز دلایلی برای زیر سئوال بردن چین در خصوص اجرای تعهداتش در قبال تهران دارد چرا که روند اجرای توافق راهبردی ۲۵ ساله دو کشور که بر اساس آن قرار «چین ۴۰۰ میلیارد دلار در ایران سرمایه‌گذاری کند»، آهنگ پرشتابی ندارد.

آتلانتیک افزود تهران نیز آگاه است که چین فاقد توان دفاع از جمهوری اسلامی در برابر آمریکا و اسرائیل است و تجارتش با چین نمی‌تواند جایگزین فرصت‌هایی شود که در صورت لغو واقعی تحریم‌های غرب از آن‌ها برخوردار خواهد شد.

به نوشتهٔ این نشریه، محور اقتدارگرایان چین، روسیه، ایران و کره شمالی یک گروه کاملاً هماهنگ نیست و تلاش ناکام چین در میانجی‌گری بین روسیه و اوکراین در حالی که پکن آشکارا حامی مسکو است، در کنار اقدامات ناموفق چین در سایر بحران‌ها، نقش واقعی آن در امور جهانی را نشان می‌دهد و ثابت کرده که وزن اقتصادی چین نمی‌تواند به سرعت به قدرت سیاسی و نظامی تبدیل شود.‌