یک عضو شورای شهر تهران گفت: در چند دهه گذشته، دفن اموات در شهر تهران بهصورت متمرکز در آرامستان بهشت زهرا در جنوب تهران انجام شده است. این تمرکز تاریخی باعث شده که تصویر ذهنی بسیاری از ساکنان جنوب تهران، بهویژه افرادی که در مجاورت این آرامستان یعنی در مناطق ۱۸.۱۹ و ۲۰ زندگی میکنند، بهطور مداوم با سوگ، اندوه و مراسمهای تدفینی گره بخورد.
جعفر شربیانی در ادامه گفت: من نام این پدیده را فرسودگی روانی جمعی میگذارم؛ وضعیتی که واقعاً در حال رخ دادن است و مردم آن را بهطور روزمره احساس میکنند. میتوان با مراجعه میدانی به این مناطق یا مطالعه تحقیقات موجود، این تأثیرات را بهخوبی مشاهده و بررسی کرد.
شربیانی در ادامه گفت: این وضعیت را باید در بستر یک شکاف ساختاری عمیقتر دید؛ شکافی که میان شمال و جنوب تهران وجود دارد و نابرابری نهادینهای را شکل داده است.
A member of Tehran's City Council highlighted that for decades, burials have been centralized in Behesht Zahra Cemetery in southern Tehran. This concentration has led to a persistent association of grief and mourning for residents, particularly those living near the cemetery in areas 18, 19, and 20. Jafar Sharabiani termed this phenomenon "collective psychological fatigue," a condition felt daily by the people. He emphasized that this issue reflects a deeper structural divide between northern and southern Tehran, contributing to entrenched inequality.