در روزهایی که خانواده‌های زندانیان مقابل زندان قصر جمع می‌شدند تا شاید خبری از خویشان به‌دست آورند، حضور یک «خارجی» در آن محل توجه رهگذرانی را جلب کرد که نه زبان او را می‌فهمیدند و نه حساسیت شعار مکتوب وی را به درستی درک می‌کردند: «Homosexual acts are not crimes»

«هم‌جنس‌گرایی جرم نیست.» این شعاری بود که وینچنزو فرانکونه بر پارچه‌ای نوشته و بر قامت خود آویخته بود؛ بدون محابا، در میان جمعیتی بیگانه، با شهامتی حیرت‌آور که شاید تا اندازه‌ای در بی‌خبری او از میزان آشفتگی و بی‌قانونی محیط اطرافش ریشه می‌گرفت.

وینچنزو فرانکونه (یا انزو فرانکونه) یکی از پایه‌گذاران سازمان ایتالیایی «FUORI» بود که در سال ۱۹۷۱ برای دفاع از حقوق همجنس‌گرایان تشکیل شد. وی مدتی نیز به نمایندگی از جریان‌های چپ به پارلمان ایتالیا راه یافت.

در مورد سفر فرانکونه به ایران و سپس اخراج عجولانه‌اش از کشور اطلاعات بسیار اندکی موجود است. وی هنگامی که به تهران رفت، همچنان نمایندۀ پارلمان ایتالیا بود. در آن ایام، نگرانی سازمان‌های دفاع از حقوق بشر در مورد نقض حقوق اقلیت‌های قومی، مذهبی و جنسی در ایران روز به روز بیشتر می‌شد.