فضانوردان یک میله پرچم با نوار افقی طراحی کردند که به پرچم اجازه می‌داد بدون استفاده از باد به اهتزاز درآید تا بر اثرات نبود جو ماه غلبه کند. سایر عوامل درنظر گرفته‌شده در طراحی عبارت بودند از: وزن، مقاومت در برابر حرارت و سهولت در مونتاژ توسط فضانوردهایی که لباس فضایی‌شان دامنه حرکت و توانایی آن‌ها در گرفتن وسایل را محدود می‌کرد.

باز آلدرین فضانورد آپولو ۱۱ بعدها گفت، وقتی به پرچم نگاه می‌کرد یکپارچگی تقریبا عرفانی همه مردم جهان در آن لحظه را احساس کرد. او لحظه‌ی نصب پرچم را این‌گونه توصیف کرد: «زیر سطح پودری، خاک بسیار متراکم بود. ما موفق شدیم میله پرچم را تنها در عمق چند سانتی‌متری فشار دهیم که خیلی محکم به نظر نمی‌رسید.»

تخریب بر اثر نور خورشید

کارشناسان فضايی در پژوهش‌های خود متوجه شدند که شش پرچمی که فضانوردهای آپولو روی ماه قرار داده‌اند اندازه‌های متفاوتی دارند. علاوه بر این پرچم آپولو ۱۷ آخرین مأموریت ماه که در دسامبر ۱۹۷۲ نصب شد، به طور منحصر‌به فردی قابل توجه بود. این پرچم در اتاق کنترل عملیات مأموریت در طول مأموریت‌های دیگر آپولو به نمایش گذاشته شد و سپس توسط آخرین خدمه، یوجین سرنان و جک اشمیت روی ماه نصب شد.

وضعیت امروز پرچم‌ها مشخص نیست. حتی اگر پرچم‌ها در هنگام بازگشت فضانوردها از ماه به حالت ایستاده بوده باشند، قطعا امروز در شرایط اولیه قرار ندارند. به احتمال زیاد نایلون پرچم در نتیجه‌ی قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض نور خورشید تخریب شده است.

پرچم‌های قمری احتمالا شکننده شده‌اند و ممکن است در طول زمان متلاشی شده باشند. کارشناسان نتیجه می‌گیرند که در برخوردهای احتمالی، شهاب‌سنگ هم می‌تواند تهدیدی برای پرچم‌ها باشد. یکی از آنان به اسپیس دات‌کام گفت: چیزی که من مدام در مقاله‌ها می‌بینیم این است که پرچم‌ها در اثر قرار گرفتن در معرض نور خورشید سفید می‌شوند. هرچند این اتفاق برای برخی از پرچم‌های روی زمین رخ می‌دهد، درمورد فرآیند شیمیایی درگیر و این اتفاق در محیط ماه مطمئن نیستم.