
ترامپ در گفتگو با نشریه پولیتیکو دوباره رئیس جمهور ونزوئلا را تهدید کرد و گفت: روزهای آخر حکومت اوست.
برای دههها آمریکای لاتین بهعنوان حیاط خلوت ایالات متحده شناخته میشد اما اکنون واشنگتن این منطقه را بهعنوان حیاط جلویی خود اعلام کرده است. در راهبرد جدید امنیت ملی آمریکا از کشورهای این منطقه خواسته شده در مهار مهاجرت و مقابله با نفوذ چین با واشنگتن همکاری کنند.
روزنامه الپائیس اسپانیا در تحلیلی در این زمینه مینویسد دو قرن بعد از دکترین مونرو که در قرن نوزدهم آغازگر مداخلات آمریکا در آمریکای لاتین بود و بیشتر علیه دولتها و گروههای چپگرا بود، حالا این سیاست با ویژگیهای دوره ترامپ باز گشته است. دکترین مونرو، سیاستی بود که جیمز مونرو، رئیسجمهور آمریکا در ۱۸۲۳ اعلام کرد و هدفش جلوگیری از دخالت اروپا در قاره آمریکا و گسترش نفوذ واشنگتن در منطقه بود.
یک نمونه از این دکترین، کارزار نظامی آمریکا در اطراف ونزوئلاست و نمونه دیگر فشار و حتی دخالت در انتخابات برای حمایت از دولتها و سیاستمداران همسو در این منطقه که امروز به شدت دوقطبی شده است.
کاخ سفید این سیاست را «پیوند ترامپ با دکترین مونرو» مینامد و به شوخی آن را «دکترین دونرو» خوانده که ترکیبی از نام دونالد ترامپ و مونرو است. در این دیدگاه، آمریکای لاتین سرمنشأ بخشی از بزرگترین مشکلات آمریکاست و باید همکاری کند تا واشنگتن به اهداف خود برسد. زمینههای همکاری عبارتند از: کاهش شدید مهاجرت، مقابله با کارتلها و جرم فراملی، و محدود کردن سرمایهگذاریهای چین در منطقه.
این اهداف هم از طریق تشویق اقتصادی و هم با فشار دنبال میشوند و سند یاد شده نشان میدهد که نیروی دریایی آمریکا در دریای کارائیب و نزدیک ونزوئلا برای مدت طولانی مستقر خواهد ماند.
سند راهبرد امنیت ملی آمریکا میگوید هدف واشنگتن این است که نیمکره غربی پایدار و خوب اداره شود، مهاجرت زیاد کنترل شود، با قاچاق مواد مخدر و جرایم فراملی مقابله شود، منطقه از نفوذ دشمنان خارجی محافظت شود و دسترسی آمریکا به مناطق استراتژیک همیشه حفظ شود.»
الپائیس مینویسد بنابراین هدف اصلی آمریکا در حال حاضر ونزوئلا است. در این کشور و رژیم چاویست آن، تمام عوامل مورد علاقه آمریکا گرد هم آمده است: منابع طبیعی فراوان از جمله نفت، جرائم فراملی، مهاجرت انبوه، رژیمی که به لحاظ ایدئولوژی مخالف واشنگتن است و پیوندهای قوی با چین و روسیه دارد و رئیسجمهوری به نام نیکلاس مادورو که واشنگتن، اروپا و دیگر دولتهای منطقه او را غیرمشروع میدانند، بهویژه پس از تقلب انتخاباتی ژوئیه ۲۰۲۴.
به نوشته الپائیس، محتوای راهبرد جدید امنیت ملی آمریکا جای تعجب ندارد. از زمان بازگشت ترامپ به کاخ سفید، لفاظیهای او و دولتش پیشاپیش با اتهاماتی درباره نئوامپریالیسم و مقایسه با دکترین ۱۸۲۳ مونرو مواجه شده بود؛ دکترینی که سیاست هژمونیک ایالات متحده در منطقه را یادآوری میکند.
در ماه ژانویه رئیسجمهور آمریکا تهدید کرد که کنترل کانال پاناما را بهزور بازپس میگیرد. از آن زمان، با رهبری مارکو روبیو، «شاهین ضدکمونیست» در سیاست خارجی، تمرکز دولت بر قاره آمریکای لاتین بهطور فزایندهای مشهود شده است. آنچه در ماههای اخیر دیدهایم شبیه نسخه جدیدی از دیپلماسی با کشتیهای جنگی است.
تحلیلگر الپائیس مینویسد اولین آزمون واقعی برای راهبرد جدید، آن چیزی است که در ونزوئلا رخ خواهد داد. سقوط چاویسم به ترامپ امتیازات سیاسی داخلی ارزشمندی در مکانهایی مانند فلوریدا میدهد. این ایده که بیشتر از آنِ مارکو روبیو است، ممکن است اثر دومینو در میان رژیمهای اقتدارگرای چپ منطقه ایجاد کند. شما ونزوئلایی کاملاً در خدمت ایالات متحده خواهید داشت، زیرا دولت جدید وجود خود را مدیون مداخله خواهد بود. سپس نوبت نیکاراگوئه و جواهر روی تاج روبیو، یعنی کوبا میرسد.
English SummaryFor decades, Latin America has been viewed as the United States' backyard; however, Washington has recently redefined it as its front yard. The new U.S. National Security Strategy calls for collaboration with countries in the region to control migration and counter China's influence.
As noted by the Spanish newspaper El País, two centuries after the Monroe Doctrine, which initiated U.S. interventions primarily against leftist governments, this policy has resurfaced with distinguishing features from the Trump era. The Monroe Doctrine, announced by President James Monroe in 1823, aimed to prevent European interference in the Americas while expanding U.S. influence.
A current example of this doctrine is the U.S. military campaign surrounding Venezuela, alongside pressure and interference in elections to support aligned governments in a highly polarized region. The White House has humorously termed this approach "Trump's link to the Monroe Doctrine," coining it "Donro Doctrine" by combining Donald Trump's surname with Monroe's.
The U.S. views Latin America as a source of significant challenges and expects cooperation to achieve its goals, which include dramatically reducing migration, combating cartels and transnational crime, and limiting Chinese investments in the region. These objectives will pursue both economic encouragement and pressure, with the U.S. Navy expected to maintain a long-term presence in the Caribbean near Venezuela.
The National Security Strategy outlines Washington's aim for a stable and well-managed Western Hemisphere, controlling high migration levels, combating drug trafficking and transnational crime, protecting the region from foreign adversaries, and ensuring access to strategic areas.
El País emphasizes that the primary focus currently is Venezuela, where various U.S. interests converge: abundant natural resources, transnational crime, mass migration, an ideologically opposing regime, and strong ties to China and Russia. Nicolás Maduro, viewed as illegitimate by Washington and many regional powers post the fraudulent elections in July 2024, is at the center of this strategy.
The new strategy's content is unsurprising; Trump's return to power has sparked accusations of neo-imperialism, echoing the Monroe Doctrine known for its hegemonic tendencies in the region. In January, the U.S. President even threatened to forcefully reclaim control of the Panama Canal.
Under Marco Rubio's leadership as a "anti-communist hawk," the government's increasing focus on Latin America has become evident. Recent actions resemble a new version of diplomacy enforced by warships.
According to El País, the first real test of this new strategy will unfold in Venezuela. The collapse of Chavism would provide Trump with valuable domestic political advantages, especially in places like Florida. This idea, closely associated with Rubio, could create a domino effect among authoritarian leftist regimes across the region. Should Venezuela fall under U.S. influence, intervention would legitimize any new regime, followed by potential actions in Nicaragua and eventually, the "jewel in the crown," Cuba.