هراس حکومت از نمادهای مقاومت

می شناسیدش، نامش ماه‌منیر است. خدای رنگین‌کمان را در دامان خود پرورانده است. جسارت و شجاعتش را جهان می‌شناسد. در روز خاکسپاری فرزندش بی باکانه می‌خواند: «اَتَل متل توتوله، آسِدعلی چه‌جوره؟ یه ریش داره تا سینه، سینهٔ پُر زِ کینه؛ قلبش مثالِ سنگه، حرف‌هاش همه جفنگه»! شجاعتی که بارها در تظاهرات‌ها، در گرامی‌داشت‌ها بر مزار جان‌باختگان راه آزادی تکثیر و به گفتمان دادخواهی بدل گردید.

ماه‌منیر پس از همدلی و اهدا خون به مصیبت‌زدگان جنایت حکومت در بندرعباس، روز جمعه ۱۲ اردیبهشت با انتشار تصاویری از تخریب سنگ مزار کیان پیرفلک و مادربزرگش، با انتشار کلیپ کوتاهی (فیلم زیر) می‌گوید: «حکومت نه به کودک رحم می‌کند، نه به سنگ قبرش. دیروز نوبت من بود، فردا نوبت بقیه».

حکومت از مزار کیان‌ها وحشت دارد، چرا که آنجا فقط سنگی بر یک مزار نیست، گواه گویا و بی تردید توحش و بیرحمی، رذالت و زبونی یک حکومت کودک‌کُش است که تا ابد در خاطره جمعی مردم باقی است.

جانیان حکومتی از بدو ساختن این سنگ بر مزار کیان به جان طراح و سازنده و کل خانواده افتادند، با تهدید و ارعاب تقلا کردند مانع نصب آن شوند، نتوانستند و شکست خوردند، بارها دست به تخریب و بی حرمتی زدند. دو سال پیش، "آتش به اختیاران" حکومتی بر سر مزار کیان شعارهای حمایت از خامنه‌ای نوشته‌اند. در ۲۷ خرداد همان سال سنگ مزار را تخریب کردند. ماه منیر چشم در چشم قاتلان فرزندش فریاد زد: «کودک معصومم از نامت می‌ترسند، حتی از سنگ قبرت».

در تمامی عمر پر نکبت جمهوری اسلامی، پیوسته به مزار جان‌باختگان یورش برده‌اند. سنگ مزار بسیاری از زندانیان سیاسی اعدام‌شده، کشته‌شدگان اعتراضات، آرامستان بهائیان، شخصیت‌های محبوب فرهنگی و هنری و گورهای دستجمعی تخریب و مورد انواع بی حرمتی قرار گرفته است.

از تخریب چندباره خاوران‌ها تا مزار ژینا، تا ده‌ها جان باخته جنبش زن زندگی آزادی، تاکیدی بر هراس حاکمیت از میعادگاه همبستگی مردمی است که نه تنها مرعوب نشده و پا پس نکشیده‌اند که متحدانه، مصمم در کنار هم ایستاده‌‌اند.

تخریب مجدد مزار کیان، به سرعت به خروش اعتراض و همبستگی مردمی بدل شد. به زودی در ۲۱ خرداد امسال، سالروز تولد کیان پیرفلک، مزارش بازهم صحنه پرشور همبستگی و اتحاد علیه حکومت کودک کش جمهوری اسلامی خواهد شد!