مرگ خود را زیستم من
بی تو جانم رفت از تن

گـر چـه دنیا هست تنگم
بـازِ پـروازم بــه دامــن

بازِ خود بُـردم به خلوت
تــا نبـینــد بـــاز دشمــن

همــدمم شب های شیــدا
گوهری در شعر سُفتن

عهــد بستـم بــا اهـــورا
نـور روشن تـر ز بهمن

آرمــیـــدن مـــن نیـــارم
مــن نتـــابـــم آرمـیـــدن

کــاش آبــادی ببــیـــنـــم
روزِگــاری من به میهن

تا که بینم کِشت خود را
پُشته تر گشته به خرمن

خانه می سوزد زحسرت
آهِ غـــم پــیـــدا ز روزن

یــاد ایــامی کــه رفـتـــه
چون غباری پُشتِ توسن

عــاشقـی در بنـــدِ دینـی
عاشقا! ایـن سـد بیـافـکن

جــز ز ویـرانی نگـویــد
شیـخ اندر کـوی و برزن

طیلسانی کــرده بــر تـن
مردِ جاهـل، دزدِ رهـزن

خانــه کــرده در زبـانش
مکـرِ ا ّلله، نیش ســوزن

زهر عقـرب در نگاهش
تیــغ پنــهانی بـــه اَستن

هـی زنــد دم از خــدایی
فتنه خو، قهری وپُرظن

عاشقا! مـرهــم کجـا شد
زخـم جانـم، نقشِ بر تن

مُهـر مذهب کـرده زایل
هوش سررا، مُهربشکن

گـوشِ باطـن شـرم دارد
در خفــا از خـود شنیدن

جهل، بستـه پای فکـرت
بنــدِ مـحکــمتــر زآهــن

آیتی از جهل، شـد حک
چون طلسمی زیبِ گردن

زهــر قـرآنی به هر سو
کشته هرسو فکر روشن

از کــژی، آییــن صحرا
بُرده بس، گلبُن به گلخَن

در چمن خشکیـده سبـزا
کی شــــود آبــاد گلشــن

می دهـد هشـدار هـر دم
در دلش غــم، مام میهن:

غــرق در پنــدار بــاطل
هر که مسلم، مرد یا زن

دیـن احمـد خود نیَـــرزد
دانه ای جو، حیفِ ارزن

پّـــر سیمرغی بـه دستی
میدرخشد چون که سوسن

رنگ سوسن جامه برتن
جــان بــُرنـا در شکـفتن

قصــد: آزادی ی کشور
مــیــهنــی آبـاد، ایمـــن

کــیشِ بدآهـــو بســــوزد
در بــــه در اللـهِ ریـمَـن

بـا تــرانه، خوش بخواند
گــاهِ زرتشتی بــه اَرغَن

جـــان بــرنــا، پیـر دانـا
عاشقا! پرده-یْ دگر زن