صدیقه وسمقی حضور این عضو خانواده‌های دادخواه در بند زنان زندان اوین را «یکی از نشانه‌های آشکار ظلم دستگاه قضائی» عنوان کرده و جمهوری اسلامی را «مسئول» هر اتفاقی دانسته است که برای این زندانی سیاسی بیفتد.

او هم‌چنین از «نهادهای حقوق ‌بشری داخلی و بین‌المللی و اشخاص حقیقی موثر» خواستار «تلاش برای آزادی» او شده است.

وسمقی، در ادامه درباره راحمی‌پور افزوده: «وقتی او را می‌بینم که رنجور و بیمار در سنی که باید در خانه استراحت کند و به دلیل رنج‌های فراوانِ تحمیل‌شده از او دلجویی شود، در بند از این سو به آن سو می‌رود و کلافه از سردرد روی تخت دراز می‌کشد، دلم به درد می‌آید.»

به گزارش رادیو فردا، خانم راحمی‌پور هنگام رفتن به زندان اعلام کرده بود که «به دلیل فشارهایی که به وثیقه‌گذارش می‌اوردند با وجود آنکه به دلیل شرایط جسمانی و دلایل پزشکی تحمل زندان را ندارد، به زندان باز می‌گردد.»‌

راحله راحمی‌پور دادخواه برادرش حسین، است که در سال ۱۳۶۲ اعدام شد. شمار بسیاری از زندانیان سیاسی در دهه شصت بدون داشتن محاکمه عادلانه و در حالیکه در حال گذراندن احکام زندان خود بودند اعدام شدند. بسیاری از آنها در گورهای دسته‌جمعی مخفیانه دفن شدند و به خانواده‌های آنها اطلاع داده نشد که عزیزانشان کجا دفن شده‌اند. ‌

او همچنین دادخواه برادرزاده‌اش است که در زندان به دنیا آمد. پس از آنکه برادر و زن برادر خانم راحمی‌پور به دلیل عضویت در گروه پیکار دستگیر شدند، زن برادر او که باردار بود در زندان فرزندش را به دنیا آورد. اما مسئولان زندان بدون اینکه پیکر فرزند را به او نشان دهند گفتند که فرزندش مرده است. ‌

خانم راحمی‌پور می‌خواهد بداند چه اتفاقی برای برادرزاده‌اش افتاده است. ‌این بانوی دردمند ایرانی که ۷۲ ساله است، به دلیل پیگیری‌هایش به ۶ سال زندان محکوم شده است.