به گزارش اعتدال، در هیچ جای دنیا چه در زمان گذشته و چه در زمان حال، بدون حمایت مادی از فرهنگ و هنر، کاری در این حوزه از پیش نمی‌‍رفت. چه در گذشته که صله‌های پادشاهان و فرمانروایان محل امرار معاش شعرا و نقاشان و اهالی فرهنگ و هنر بوده است، چه در زمانه کنونی که کشورهای صاحب نام در هنر و فرهنگ معاصر با قوانین و پرداختهای انتقالی گوناگون، به حمایت از هنر و هنرمند برآمده اند.

واقعیت امر آن است که متاسفانه رسانه ملی که باید حامی اصلی هنرمندان و اهالی فرهنگ باشد به اصلی ترین دشمن، فرهنگ این مرز و بوم تبدیل شده است. عدم رعایت قانون کپی رایت به صورت سیستماتیک و اشاعه فرهنگ استفاده بدون اجازه از تولیدات فرهنگی از بارزترین تلاش های منفی صدا و سیما در اعتلای فرهنگ این سرزمین است.

طبق قانون کپی رایت اگر یک مجری یا هر کس دیگری از یک تولیدی فرهنگی، از جمله یک قطعه شعر و یا یک اثر نقاشی و ... استفاده بکند، باید با خالق اثر به توافق رسمی برسد. در صورتی که در حال حاضر انواع موسیقی، شعر، داستان و داستانک‌های مختلف و حتی طرح‌ها و ایده‌های متفکران و اندیشمندان عرصه فرهنگ و هنر، مورد بهره‌برداری قرار گرفته می‌شود بدون اینکه حتی نامی از خالق و صاحب اثر برده شود.

مسلما یک شاعر یا یک ادیب و یا یک هنرمند، هر روزه نمی تواند شاهکار خلق کند و به واسطه ارائه یا فروش این اثر ارتزاقی در حد یکی از مفاخر ملی داشته باشد. از سوی دیگر دولت نمی‌تواند تمام بودجه کشور را صرف حمایت از فرهنگ و هنر کشور بکند. راه حل مشخصی که دنیا پس از سالها تحقق و تدبر، برای حفظ و ارتقای فرهنگ خود یافته است، اختصاص حق مالکیت و مصونیت آثار از دزدی ادبی است. لذا همانطور که بارها گفته شده است، مسئولان نیازی نیست دوباره چرخ را اختراع کنند.

سعید ابوطالب نماینده تهران در مجلس هفتم و از طراحان «کپی رایت داخلی»، معتقد است: فرهنگ و هنر ایران ارتقاء نمی‌یابد، مگر اینکه اقتصاد عرصه فرهنگ سامان پیداکند. مشکلات بسیاری بر روی هم تلمبار شده و باعث ضعف اقتصاد فرهنگ شده است. تزلزل اقتصاد فرهنگ بلافاصله بر روی فرهنگ تاثیر می گذارد. اگر هزینه های اولیه یک سینماگر و یا هنرمند تامین نباشد نمی تواند کار کند. نوشتن رمانی مانند جنگ و صلح 7 سال زمان می برد. استعداد در کشور وجود دارد به شرطی که زندگی شان 7 سال تامین باشد. نه 7 سال که 30 سال چون تولستوی یک رمان در طول عمرش می نویسد و می گیرد.

این کارگردان با بیان اینکه مساله اقتصاد در مورد سایر حوزه های فرهنگ و هنر نیز صادق است، گفت: وقتی سراغ یک فیلم خوب را می گیرید به این موضوع می رسید که برای فیلمنامه آن سالها وقت گذاشته شده است. نویسنده تایتانیک برای نوشتن فیلمنامه 10 سال وقت گذاشته است. در مورد کار تحقیق و پژوهش کرده است. اینگونه است که فیلمی در تمام دنیا دیده می شود.

ابوطالب با طرح این سوال که چرا موسیقی و نقاشی رشد نمی کند؟، اظهار داشت: اگر کپی رایت به احترام آقای فرشچیان حفظ می شد و هر کسی می خواست نقاشی های وی را خرید و فروش کند یا نمایش دهد یک دلار به وی داده بود، فرشچیان هیچ کار دیگری نمی کرد و خودش و خانواده اش تامین بود الان می توانست آکادمی بزند و صدها فرشچیان تربیت کند. اگر کپی رایت رعایت شود پرویز پرستویی به جای اینکه یک سال 4 فیلم بازی کند یک فیلم خوب انتخاب می کند و بازی می کند. بنابر این لازم است که اقتصاد عرصه فرهنگ و هنر درست شود.

هر چند این سخنان ابوطالب یا سایر منتقدان وضعیت فرهنگی کشور از سوی دست اندرکاران امر نادیده گرفته شده است، اما با توجه به تاکیدات مقام معظم رهبری، امید در سال جاری شمسی نهادهای ذیربط برای حفظ و ارتقای فرهنگ هزاران ساله ایرانی و اسلامی، دست از کاهلی و بی توجهی کشیده و یکبار هم که شده به اولویت سال شعاری برخورد نکنند.

مسلما در این راه اصلی ترین مخاطب صدا و سیما می باشد و چه خوب است آقای ضرغامی در آخرین ماه‌های ریاستش در جام جم و در راستای مرتفع کردن دلسوزان کشور از جمله رهبری، بخشنامه یا دستورالعملی در مجموعه خویش رعایت حق مالکیت معنوی هنرمندان و فرهنگیان را اجباری کند.

از سوی دیگر مجلس شورای اسلامی و دولت با یک هم اندیشی دلسوزانه و به دور از رفع تکلیف و برخوردهای نمایشی، مشکلات فراروی فعالان عرصه فرهنگ و هنر را به صورت جدی مرتفع کرده و با تصویب و اجرای قانون کپی رایت، از به یغما رفتن دسترنج مفاخر این کشور توسط عده‌ای سودجو جلوگیری به عمل آورند.

از سوی دیگر برخوردهای جدی و بدور از بخشش، قوه قضاییه و نهادهای نظارتی با سرقت‌های ادبی و هنری، می تواند فعالان این عرصه را به کار و حرفه خویش دلگرم می‌کند. هر چند از سوی دیگر این قوه می تواند با استفاده از کارشناسان زبده، زمینه‎های وقوع جرم را د ر این حوزه شناسایی کرده و قبل از تخریب منافع ملی و اجتماعی در این حوزه، از وقوع بزه پیشگیری کند.