از حُجت الاسلام روحانی (جناح میانه) تا آقای علی لاریجانی (راست سُنتی) و از آقای جلیلی (نظامی - امنیتی) تا آقای ولایتی (بیت "رهبر")، در سبد دیدارهای وی همه طرفهای دارای نُفوذ در رژیم ولایت فقیه جا گرفته بودند. تنها نتیجه ای که این ترکیب به دست می دهد، ماموریت نماینده اُروپا برای ارزیابی از رویکرد آنها در برابر توافُق هسته ای و براین اساس، ارایه داده های مُستندی است که قادر به ترسیم چشم انداز موفقیت یا عدم موفقیت آن باشد. بخش دیگر و با اهمیت ارزیابی مزبور، سنجش موقعیت و توانایی دولت آقای روحانی برای پیش بردن سیاست کنونی تا توافُق نهایی و بعد از آن است.

ماموریت دیگر خانم اشتون، آگاهی یافتن از درجه آمادگی حاکمان ایران برای ورود به محورهای همکاری در حوزه های دیگری بود که بر زمینه تفاهُم هسته ای می تواند شکل بگیرد. خانُم اشتون در این رابطه به مساله سوریه، عراق، افغانستان، موضوع حُقوق بشر و همچنین مُبارزه با مواد مُخدر اشاره کرده است. آقای روحانی نیز "همکاری و گُفتُگو" بر سر "مسایل منطقه ای" را تایید کرد، با این تفاوت که به جای مساله حُقوق بشر، موضوع "تروریسم و افراطی گری" را به میان آورد.

با این همه به نظر نمی رسد که محورهای مطرح شده از سوی فرستاده اُروپا فقط "پیشنهاد" باشد. این ویژگی در تاکید وی بر این نُکته که "توافُق اولیه مُهم است، ولی به اهمیت توافُق همه جانبه نیست" به روشنی پیداست. خانُم اشتون بار دیگر زیر استراتژی ثبت شده در سند توافُق ژنو خط کشیده که روشن می سازد: "بدون توافُق بر سر همه مسایل، هیچ توافُقی صورت نگرفته."